Een gezegde met een waardevolle boodschap. Ik was nog behoorlijk jong toen ik heb ervaren dat bepaalde dingen die tegen mij gezegd werden enorm pijn deden; toen al heb ik mij voorgenomen om eerst na te gaan hoe ik zelf benaderd zou willen worden alvorens iets te verkondigen.
Heerlijk uitgerust ben ik teruggekomen van vakantie. De stek in Bayeren was perfect, de kinderen hebben zich de hele dag met andere kinderen vermaakt en ik had de kans om eindelijk na twee jaar weer ‘normale’ boeken te lezen. Mijn dochter van bijna 11 had vanaf dag één vriendschap gesloten met een ander meisje die ook twee weken op de boerderij verbleef. De klik was enorm en ze leken wat gedrag betreft ook heel erg op elkaar. Deze vriendschap had mijn dochter hard nodig want de dag voor vertrek kwam zij met de mededeling dat ze haar paardenverzameling van Schleich niet mee op vakantie wilde nemen en dat ze ook geen paarden van Schleich meer wilde verzamelen. De boodschap kwam heel raar op mij over aangezien ze de week ervoor nog heel blij was toen ze van haar oma een paard cadeau had gekregen. Heel langzaam en met veel verdriet kwam de aap uit de mouw.....de meisjes uit haar vriendengroep/klas hadden aangegeven dat ze mijn dochter te kinderachtig vonden omdat ze nog met paarden speelde. In het kader van je moet alles kunnen zeggen heeft een meisje, die mijn dochter tot haar beste vriendinnen rekende, haar dit op een niet zo leuke manier verteld. Als moeder doet dit heel erg pijn en zou je geneigd zijn je dochter van deze vriendschap af te raden, als coach sta je op afstand en bekijk je van bovenaf het probleem en kom je samen tot een oplossing. De laatste rol heb ik aangenomen en in een gezamenlijk gesprek over ‘maar alles kunnen zeggen’ en ‘leuke hobby’s die je energie geven’ heeft mijn dochter later besloten haar doos met paarden toch mee op vakantie te nemen.....geen verkeerde keuze als je naar een paarden/ponyboerderij in Duitsland gaat waar Schleich een begrip is en een groot deel van de vakantiegasten meisjes van 7 tot 12/13 jaar zijn! Wat heeft ze heerlijk met de andere meisjes en haar paarden gespeeld! Energie en bevestiging die ze nodig heeft om het laatste jaar op de basisschool door te komen want het zal voor haar niet makkelijk worden. Haar beste vriendin heeft haar een paar maanden geleden losgelaten en mijn dochter heeft daar veel verdriet van en dan met name vanwege de wijze waarop dingen gezegd zijn. Ik begrijp dat als je 11 jaar oud bent, je nog vrij egocentrisch in het leven staat en je minder of geen rekening houdt met de gevoelens van anderen. Wel probeer ik mijn dochter te leren dat je alles mag en kunt denken maar dat je heel goed na moet denken wat je zegt en hoe je een boodschap overbrengt. Blijkbaar heerst er bij veel kinderen op de basisschool de overtuiging dat je maar alles moet kunnen zeggen. Anderhalf jaar terug is mijn jongste zoon van basisschool gewisseld en toen ik hem de eerste schooldag van school ophaalde kwam een meisje naar hem toe die tegen mijn zoon, terwijl ik naast hem stond, zei: ‘ik hoop niet dat je oudere stomme broer ook naar deze school komt’. Haar vader stond erbij en probeerde haar te stoppen maar het enige wat zij riep was ‘jullie zeggen zelf dat je alles moet kunnen zeggen’. Ik dacht alleen ‘wat ben ik blij dat dit niet mijn dochter is.....praten is zilver, zwijgen is goud’!
0 Comments
Het doet goed te ervaren dat mijn nieuwsberichten gelezen worden en dat wordt opgemerkt dat ik 'afwezig ben'.
Na een zeer drukke studieperiode geniet ik op dit moment volop van mijn passie; de vlinder- c.q. natuurfotografie. Begin juni ben ik ruim één week in Hongarije geweest en heb ik genoten van de mooie natuur en de lieve en gezellige mensen van de 'Palinka' club. Weer terug heb ik leuke uitstapjes gemaakt en veel mooie en deels ook voor mij nieuwe vlindersoorten kunnen fotograferen. Hier krijg ik energie van. Energie die ik hard nodig heb om mijn balans te behouden. Energie die ik het komende schooljaar hard nodig zal hebben als ik lees welke veranderingen het onderwijs met de invoering van 'passend onderwijs' zal doorstaan. De veranderingen heeft de overheid mooi omschreven, mooi papiertje en een strik erom en het lijkt net alsof er veel gaat veranderen in het voordeel en in het belang van het kind. Minder bureaucratie, geen (rugzak) indicaties meer....het klinkt allemaal goed. Extra financiële steun die hard nodig is om voor autistische kinderen passend onderwijs te waarborgen is echter afgekeurd. Ook het vervoer voor leerlingen die naar het speciale onderwijs gaan is in sommige Gemeentes al komen te vervallen of komt over een jaar te vervallen. Ouders van kinderen met een handicap, die niet zelfstandig kunnen reizen moeten het vervoer maar zelf regelen/bekostigen. De komende jaren zullen 'spannende' en energievretende jaren voor mij en mijn zoon worden want door alle bezuinigingen is het nog maar afwachten of de school op lange termijn kan blijven bestaan en of ik volgend jaar een eigen taxibedrijf moet oprichten. Ondertussen heb ik ook weer mooie levensverhalen in ontvangst mogen nemen. Een verhaal heeft mij dagen bezig gehouden omdat het een heel heftig verhaal was en ik mij afvroeg hoe het komt dat diegene weer volop kan genieten van het leven. Het antwoord weet ik dankzij mijn studie maar toch bleef de vraag in mijn hoofd aanwezig omdat ik andere mensen zie 'vechten' en/of 'tobben' met wat in het verleden is gebeurd. Niet achterom (naar het verleden) kijken en genieten van het heden....voor sommigen weggelegd, voor anderen niet. Energie tanken, tijd voor jezelf maken en dat doen wat je heel graag doet is ontzettend belangrijk in onze huidige, deels zeer drukke, maatschappij. Zelf leven en richting geven in plaats van geleefd en bestuurd worden....eigenlijk weten we het allemaal wat goed voor ons is. De vraag is waarom we het zo weinig (of niet) doen? Binnenkort ga ik opnieuw energie tanken in de bergen van Zuid-Duitsland en allemaal dingen doen die ik leuk vind. Ik wens iedereen een fijne vakantieperiode! Een paar dagen terug heb ik de documentaire 'het beste voor Kees' gezien. Kees is een autistische man van in de veertig die nog bij zijn ouders woont en door hen de zorg en toewijding krijgt die hij nodig heeft. Het gedrag van Kees zoals bepaalde handelingen, zijn prikkelgevoeligheid (wat zich vaak uit in boosheid), het negeren van bepaalde vragen, zichzelf in het middelpunt zien, waren ontzettend herkenbaar.
Geboeid heb ik van begin tot het einde gekeken en deelde de zorgen van de ouders hoe het nu verder zou moeten met Kees omdat ook ik zie waar Kees tot zijn recht zou komen en deze oplossingen er in Nederland helaas niet (meer) zijn. In onze huidige maatschappij is er voor mensen met bepaalde afwijkingen/kwaliteiten geen plek. De reacties op sommige sites naar aanleiding van deze documentaire zijn voor mij schokkend en het feit dat er op youtube al diverse 'gekke' filmpjes van Kees circuleren is kenmerkend van hoe een deel van de Nederlandse bevolking tegen een handicap aankijkt. Voor iedereen die de documentaire graag wil zien, hieronder de link: http://www.npo.nl/2doc-het-beste-voor-kees/02-06-2014/KN_1658125 Nog drie maanden en er breekt een nieuw tijdperk aan.....namelijk die van het voortgezet onderwijs. Vorige week ontving ik het goede nieuws dat mijn oudste zoon plaatsbaar was bevonden voor het speciale voortgezet onderwijs voor autisme....ik was erg blij met dit nieuws want ik had voor hem geen alternatief. Wel zal hij waarschijnlijk terug aan de medicatie moeten. Niet dat ik er tegen ben maar ik vind het wel jammer dat hij ook in het speciale onderwijs met de stroom mee moet kunnen. Zonder medicatie is mijn zoon weliswaar een stuk impulsiever maar ook een stuk gevoeliger, leuker en vol humor. Vorige week was voor mijn zoon al een week van verandering en loslaten. Zonder vooraan-kondiging, zonder afscheid te hebben kunnen nemen, stond er een nieuwe chauffeur aan de deur. De planningen/ritten van/naar zijn school zijn gewijzigd, meer kinderen van diverse scholen zitten nu in één bus en zijn reistijd is meer dan verdubbeld. Navraag bij de Gemeente leverde op dat een enkele reistijd van anderhalf uur acceptabel is. De overheid is wel consistent, wat voor mij als 44 jarige binnen een reorganisatie geldt, geldt ook voor een 12 jarige jongen met een handicap die naar school moet. Dat een chauffeur binnen deze doelgroep meer is dan alleen een bestuurder van een busje die personen van A naar B brengt schijnt zich niemand meer te realiseren. Het gaat keihard om geld en om niets anders. Mijn zoon mist nu nog zijn ‘oude’ chauffeur, want hij was toch diegene die een half jaar lang zijn traantjes zag als er iets was voorgevallen op school of die de vreugdeverhalen als eerste mocht aanhoren. Geen afscheid nemen, geen dankjewel zeggen....dat stukje menselijkheid is helaas al verloren gegaan. Voor mijn zoon zal dit niet het laatste afscheid zijn aangezien hij de komende jaren nog heel wat uren in een busje zal doorbrengen.
De afgelopen maand is voorbij gevlogen. Mijn voornemen om regelmatig in dit nieuwsblog te schrijven kan ik niet altijd waarmaken. Enerzijds omdat ik met twee examens op komst veel vrije tijd aan mijn studie besteed maar ook omdat mijn dagen vaak anders verlopen dan dat ik vooraf had verwacht. Nu ben ik al jaren bezig dit laatste bewust los te laten en blanco een (werk) dag in te gaan maar soms wordt je toch onbewust verrast. Vorige week donderdag begon een werkdag thuis met een sms van een collega; de dagplanning was veranderd. Ik zat ongeveer 10 minuten in de auto toen een tegenligger geen enkele rempoging voor een tortelduif ondernam, vol gas de duif raakte en deze tegen mijn auto aan katapulteerde. Boem – het regende veren. De duif was dood en ik was boos en verdrietig. Drie kwartier later arriveerde ik op het werk en op de parkeerplaats heb ik gekeken of de duif sporen had achtergelaten. Sporen bleek een understatement. Mijn complete lampenunit was kapot; het glas was volledig weg, binnenin waren beide koplampen kapot en alles zat onder de veren. Ik ben niet snel van iets onder de indruk maar ik stond een paar minuten vol verbazing naar de schade aan mijn auto te kijken. De uitdaging van die dag bestond erin de auto gerepareerd te krijgen. ’s Avonds ben ik met een nieuwe ingebouwde lampenunit naar huis gereden. Een paar dagen terug liep ik naar mevrouw van de Breemortel (de pony), om haar te verblijden met een appel. Ook dieren beschikken over communicatietechnieken en de oude, soms knorrige, mevrouw van de Breemortel begon al te hinniken toen ze mij zag. Meestal pakt ze de appel, snuffelt of ik nog meer heb en loopt dan de wei weer in. Deze keer niet, heel lief kwam ze tegen mij aan knuffelen; met haar lichaam liep ze telkens tegen mij aan. Mijn broek zat nog onder de kattenharen en mijn fleecevest nu vol met ponyharen want mevrouw van de Breemortel was in de rui. Weer thuis ben ik de studieboeken ingedoken en na een tijdje had ik het gevoel dat het overal kriebelde. Ik was verdiept in de materie van de dissociatieve en nagebootste stoornissen toen mijn dochter binnenkwam met de mededeling dat er allemaal kriebelbeestjes op mevrouw van de Breemortel zaten. Ik keek naar mijn fleecevest en ontdekte tientallen bewegende beestjes. Wat is het toch geweldig om dieren te hebben! Dat knuffelen was een klein communicatie- c.q. interpretatieverschil tussen mens en dier. Zij had gewoon jeuk en wilde van die kriebelbeestjes af. Achteraf gezien was dit een erg slimme truc van haar want anders had ik die vachtluizen niet zo snel ontdekt. Nu wordt ze nog vaker gekamd om haar van het dikke wintervacht af te helpen en tegen de luizen is ze helemaal gepoederd.
En ik, ik heb een nagebootste jeukstoornis ontwikkeld! En iedereen die het verhaal van mij te horen krijgt ook want bij het woord kriebelbeestjes en/of luizen beginnen mensen zich te krabben. Taal is echt bijzonder! Toch knap dat wij door te lezen en te spreken gedachten, wensen en informatie aan anderen over kunnen brengen. Taal is een wonderbaarlijk mooi communicatiemiddel waarmee wij onze lichamelijke behoeften aangeven maar ook onze sociale behoeften bevredigen. Aan het uitwisselen van ideeën, ervaringen en gevoelens heeft de mens sterke behoefte. Of we blij, verdrietig, opgewonden of gefrustreerd zijn, we hebben iemand nodig tegen wie we dat kunnen zeggen. Maar, taal is ook een instrument voor denken en leren. Met behulp van taal kunnen wij plannen maken, problemen signaleren, redeneren, alternatieven bedenken, problemen oplossen, fantaseren en voorspellen. Het leren en begrijpen van taal is belangrijk voor een goede sociale, emotionele en intellectuele ontwikkeling. Maar, begrijpen en interpreteren we wel altijd datgene op de correcte manier wat de andere wilde overbrengen? Mijn voorgaande berichten over verwachtingen, twijfels, loslaten etc. hebben ook allemaal met (soms ontbrekende of verkeerd geïnterpreteerde) communicatie te maken. Na bijna twee jaar studeren kom ik erachter dat ik grote moeite heb met het interpreteren van de vraagstelling van meerkeuzevragen en het filteren van het juiste antwoord als er twee antwoorden qua betekenis veel op elkaar lijken. Kleine taalnuances ontdek ik soms pas achteraf. Wil je tegenwoordig in Nederland een Bachelor- of Masterdiploma ontvangen dan moet je de kunst van het interpreteren van taal, naast natuurlijk een ruim kennis-, geheugen- en toepassingsvermogen, goed beheersen. Vraag: Geert heeft een afspraak bij de huisarts en ontmoet onderweg Piet. De huisarts stelt de diagnose griep. Wie heeft er griep? A.) Geert B.) Piet C.) de huisarts Een van de antwoorden is goed maar het gaat er niet meer om, om inzicht in je beredenering naar het antwoord te krijgen. Nee, ergens midden op bladzijde 385 van je boek stond dit als voorbeeld genoemd en we willen weten of je dit onthouden hebt. Mijn kinderen hebben alle 3 moeite met taal; ieder op zijn manier maar de oorzaken liggen in de verwerking/interne communicatie van de hersenen en zintuigen. Mijn oudste (autistische) zoon lispelde en sliste in zijn jonge jaren regelmatig en ofschoon het soms grappig klonk en ik ook regelmatig dacht dat het door de ontbrekende tanden kwam, maakte ik mij zorgen en was ik blij dat hij in groep 3 op taal ‘getest’ werd door de GGD. Ondanks zijn geslis en gelispel werd hij niet doorverwezen naar een logopediste maar kreeg ik als terugkoppeling ‘wat een apart kind’. Wat bleek, mijn zoon was met de logopediste in een discussie terecht gekomen die hij gewonnen heeft. Hij wilde de eerste zin ‘Jantje gaat naar school’ niet nalezen als hij niet wist wie Jantje was. De logopediste gaf aan dat Jantje maar een voorbeeld was en dat daar ook een andere naam had kunnen staan waarop mijn zoon aangaf niet mee te werken als zij hem niet meer informatie over Jantje kon geven. Het woord voorbeeld kende hij toen nog niet en bleef daarom waarschijnlijk haken. Nu terugkijkend is dit wel inherent aan mijn zoon want hij wil altijd meer weten dan de informatie die hij krijgt. Mijn dochter schrijft tijdens een zinnendictee, als de concentratie zich verplaatst van ‘wat hoor ik’ naar ‘welke woorden in welke volgorde’ bijna alles op zoals ze het hoort. Hilarisch om te lezen maar voor haar zeer frustrerend om bijna alles rood gecorrigeerd terug te krijgen. Waarom spreekt een leerkracht het woord verschikkelijk ook uit als ‘verschrikkeluk’? Waarom schrijven wij auto als iedereen oto zegt? Taal, onmisbaar in onze samenleving maar bij vlagen echt onmogeluk!
Elke dag opnieuw zitten wij vol van verwachtingen; ons leven zit er echt helemaal vol mee. Als je deelneemt in het verkeer verwachten wij automatisch dat anderen zich houden aan de regels; doen ze dat niet levert dit vaak frustraties of ergernissen op. Van een voorwerp met een rugleuning en poten eronder verwachten wij doorgaans dat het een stoel is en dat wij er dus op kunnen gaan zitten. We hebben kleine verwachtingen en grote verwachtingen en regelmatig gaan verwachtingen niet over autorijden of een voorwerp om op te gaan zitten maar over wat wij van mensen verwachten. Wat we denken, weten, vermoeden wat anderen zullen gaan doen en wat zij dan toch niet doen. Vaak eindigt een verwachting in een teleurstelling. Waarom hebben wij eigenlijk verwachtingen en waarom van anderen? Toch een apart verschijnsel die verwachtingen! 15 jaar geleden zei een toenmalige collega tegen mij dat je nooit dat terug mag verwachten wat je zelf geeft. Als je iets geeft dan vanuit je hart omdat je graag wilt geven. Ik vond dit een hele waardevolle wijsheid en nam mij voor hier iets mee te doen. Heel veel verwachtingen die ik van anderen had, heb ik losgelaten; eerlijkheid gebied mij te zeggen meestal pas nadat ik teleurgesteld was. Langzaam leerde ik om ook aan de voorkant geen verwachtingen te hebben; doordat ik soms helemaal blanco in dingen stap/mensen ontmoet, levert mij het meer energie op. Maar, soms blijf ik toch dingen verwachten, soms hoop ik op een stukje geven van anderen. Ik herinner mij nog een gesprek welk ik met een moeder had wier zoon ook de diagnose PDD-NOS had en hoe vervelend zij het vond dat haar zoon nog nooit op een verjaardagsfeestje was uitgenodigd. Ik voelde met haar mee omdat mijn oudste zoon ook maar zelden werd (en wordt) uitgenodigd. Haar zoon mocht op het feestje van mijn zoon komen en het kind was super blij. Hij genoot in volle teugen van de partij en de pret die de kinderen samen hadden. Toch was ik enigszins verbaasd dat dezelfde moeder mij maanden later toen haar zoon jarig was vertelde, dat hij niet van feestjes hield en hij geen behoefte had aan een eigen kinderfeestje. Hoge verwachtingen kunnen teleurstellingen veroorzaken en de vraag is wie die teleurstelling eigenlijk veroorzaakt? Wij zijn heel snel geneigd de oorzaak buiten onszelf en dus bij de ander neer te leggen. Een kennis is getrouwd met een man met zeer sterke narcistische trekken; al jaren twijfelt zij over de relatie en al jaren constateert zij dat zij veel aandacht tekort komt. Toch verwacht zij na een dag werken dat hij bij thuiskomst geïnteresseerd naar haar werkdag vraagt. Als wij weten dat een bepaalde persoon anders is waarom blijven wij dan verwachtingen houden in plaats van diegene te accepteren zoals hij/zij is? Heel vervelend als er dingen van je verwacht worden die je niet kunt waarmaken.......ik heb het zelf meegemaakt dat er dingen van mij verwacht werden die ik niet kon en deels ook niet wilde waarmaken. Ik heb dit vaak bespreekbaar gemaakt maar het drong nooit echt tot de ontvanger door. Ik heb mij in diverse bochten gewrongen om naast werken, kinderen en alle andere verplichtingen, tijd vrij te maken voor diegene terwijl het nooit genoeg was. Datgene wat ik te geven had werd niet geaccepteerd of als positief ervaren; datgene wat ik niet kon geven werd op de weegschaal gelegd. Op een dag ontving ik een email met punten die tegenvielen en door alle frustraties en teleurstellingen heeft diegene het contact met mij verbroken. In het begin was ik hierover geschokt maar door zwart op wit te lezen dat alleen je minpunten als mens tellen was voor mij ook aanleiding te accepteren dat er geen contact meer is en dat diegene nooit zal waarderen wat ik wel te bieden/geven heb. Verwachtingen, ze laten ons hart soms sneller kloppen maar de kunst is juist om alleen maar verwachtingsvol te zijn en van alles te genieten zoals het komt en van datgene wat anderen te geven hebben!
Allereerst wil via deze weg Kees heel hartelijk bedanken voor de tijd en moeite die ‘hij’ heeft genomen om mij te ontmoeten, ‘zijn’ verhaal te vertellen en een hulpvraag bij mij weg te leggen. Nu is het aan mij om deze hulpvraag te vertalen naar een plan en onmiddellijk loop ik tegen mij eigen Kees, zijnde hulpvraag aan, namelijk: ik wil meer tijd voor mijn studie! Eind 2011/begin 2012 heb ik de keuze gemaakt opnieuw te gaan studeren; door persoonlijke omstandigheden kon ik pas starten in september 2012. Bijna parallel aan mijn eerste lesdag gebeurde er op de school van mijn jongens van alles en begon voor beiden een heel vervelende en vooral verdrietige tijd. Mijn jongste zoon gaf als eerste aan van school te willen wisselen maar gezien zijn concentratieproblemen was een overstap naar een grotere school met grotere klassen geen voor de hand liggende keuze. Toch wilde hij heel graag naar die school. Nu, ruim een jaar later ondervindt hij in een klas met 32 kinderen grote problemen en ben ik zoekende hoe ik hem het beste kan helpen. Een tweede Kees doemt op met de vraag: ik zoek geschikte hulp voor mijn zoon! Opnieuw verbaas ik mij over de hoeveelheid bedrijven/instanties die gespecialiseerd zijn in diagnostiek en die een algemene aanpak van leer- en gedragsproblemen aanbieden. Opnieuw zoek ik iets wat er blijkbaar nog niet is...... Daarnaast verbaas ik mij over de snelheid waarmee in DSM-IV hokjes gedacht wordt. Natuurlijk moet er gekeken worden welke moeilijkheden een kind ondervindt en dat hij of zij kenmerken van ADHD, ADD, PDD-NOS etc. heeft is prima maar ik merk continue dat ik een soort van objectiviteit mis als je kind eenmaal een diagnose heeft gekregen. Het is de diagnose die telt en niet meer de specifieke kenmerkten en talenten die je kind uniek maken. Genoeg te doen op dit moment dus Kees nummer drie roept: ik wil een kloon die taken van mij overneemt!
Een van de reacties op mijn vorige bericht was dat er geen mensen in voorkwamen. Nu was het bericht bedoeld anderen (mensen) die een droom hebben te stimuleren erover na te denken. Maar, het klopt, in mijn droom komen direct geen andere mensen voor. Bijna alle personen waarvan ik zielsveel hield (op mijn eigen gezin na) leven niet meer of hebben gekozen geen onderdeel meer te willen uitmaken van mijn leven. Verdriet, afscheid nemen en accepteren dat dingen soms anders gaan dan dat je zelf graag gewild had, zijn ook aan mij niet voorbij gegaan. In de momenten van verdriet, in mijn zoektocht naar steun heb ik ook gemerkt dat er maar weinig mensen zijn die objectief kunnen luisteren zonder een mening te ventileren. De basis van geluk en je gelukkig voelen ligt in jezelf. Vaak maken wij ons geluk afhankelijk van anderen en worden eigen grenzen overschreden waardoor je je werkelijke ik (wat wil ik nu) verborgen blijft en je jezelf niet leert accepteren. Ondanks dat ik dierbaren ben kwijtgeraakt heb ik ook veel gekregen en voel ik mij gelukkig. Tegenslagen leren je namelijk van de dingen die er wel zijn te genieten. Intens genieten kun je vooral als je zelf van binnen met jezelf gelukkig bent. De essentie van je droom volgen is dan ook dat je ‘jouw’ droom volgt en niet die van iemand anders of je laat weerhouden door iemand anders. Een paar weken terug zei mijn dochter nog tegen mij ‘wanneer koop je nu je huis in Frankrijk’. Aanleiding was mijn enthousiasme over een object welk qua ligging, aantal hectare en omschrijving in mijn financieel plaatje paste. Totdat ik onderaan de advertentie las dat de boerderij onlangs was afgebrand en er alleen nog 4 zwarte muren overeind stonden.....wat een humor! Later realiseerde ik me dat ik op termijn wellicht mijn wensenlijst moet aanpassen als een ruïne als enige zoekoptie verschijnt of ik moet alleen maar bouwvakkers gaan coachen. Wel heeft de ruïne mij op nieuwe ideeën gebracht. Je droom volgen doe je niet even zomaar. Daar gaat een proces van bewustwording aan vooraf want je zult je met de dingen die je wellicht belemmert hebben om het niet te doen, uiteen moeten zetten (zie mijn bericht over loslaten). Alles begint met een stukje bewustwording van jezelf en de acceptatie van je eigen dromen en het ontdekken van je talenten.
2013 is in vele opzichten voor mij een bijzonder en mooi jaar geweest. Een jaar met mooie ontmoetingen waardoor ik nog meer energie gekregen heb om mijn droom te gaan volgen. Over een paar maanden ben ik weer in Frankrijk, even genieten van het ‘laissez-faire’ leven, een nieuwe omgeving verkennen en nieuwe ideeën op doen. 2014 is het jaar om het mooiste in jezelf los te maken......het wordt jouw jaar! Iedereen heeft diep van binnen iets zitten waarvan je hart af en toe sneller gaat kloppen, iets waarvan je weet dat je het heel graag zou willen. Probeer in 2014 eens te luisteren naar je eigen signalen en ontdek wat in je zit. Het beste uit jezelf halen doe je door jezelf (bewust) te stimuleren. Een passievol verlangen (dat ene wat je echt heel graag wilt) weegt niet op tegen je angst. Als eenmaal de eerste stap is gezet verdwijnt je angst, groeit je moed en je nieuwsgierigheid naar mogelijkheden en je zult ervaren dat je tot ongelofelijke dingen in staat bent. Deze ongelofelijke dingen geven een stoot aan energie en je bent trots op jezelf waardoor je meer van jezelf gaat houden en lekkerder in je vel zit. Je voelt je vrijer en kunt weer gemakkelijker genieten van de kleine dingen in het leven. Je straalt en voelt je gelukkig en stimuleert anderen. Elke droom die je hart sneller laat slaan is het waard om te volgen.....en het mag best een kleine droom zijn om mee te beginnen! Geef je droom aandacht en maak het mooiste in jezelf los!
|
NIEUWSRegelmatig zal dit blog bijgewerkt worden met nieuwsfeiten rondom mijn plannen, opvoeding, gedragstherapieën, coaching, autisme, natuur, burn-out, perfectionisme, talenten, lichaam, geest, voeding, beweging, angsten, persoonlijke kracht, spiegelen, innerlijke rust, balans, stress, blinde vlek, belemmeringen, ontspanning, ervaringen rondom mijn kinderen en nog veel meer....... Archives
February 2019
Categories
All
|