De wereld is van iedereen

Wat drijft mensen om hebben en houwen achter zich te laten en te vluchten? In welke erge en gevaarlijke situatie moeten zij verkeren dat ze met slechts enkele spullen alles achterlaten zonder te weten waar ze ooit en hoe ze terecht zullen komen? Wat maakt dat sommigen enorme risico’s nemen en met een rubberen boot de Middellandse Zee oversteken?

Mijn oma’s en opa’s waren rond de twintig jaar toen WOII uitbrak; de impact die deze oorlog op hen en mijn ouders had was enorm. Mijn ene oma heeft moeten vluchten voor haar leven toen de Russen kwamen; mijn andere oma heeft veel moeten verduren vanwege haar donker uiterlijk en mijn opa was jarenlang kwijt; pas lang nadat de oorlog voorbij was dook hij op. Hij had in krijgsgevangenschap gezeten en zijn lichaam had overleefd maar niet zijn geest. Ik ken mijn opa alleen als een zeer aparte man met een enorme grijns in zijn gezicht die zich opsloot in zijn eigen kleine kamer en schilderde. Hij leefde in zijn eigen wereld en een zinnig gesprek kon je amper met hem voeren. Mijn zwaar getraumatiseerde grootouders moesten naast kinderen/gezin heel hard werken om alles wat kapot/verwoest was weer op te bouwen….tijd voor henzelf c.q. het verwerken van de oorlogstrauma’s was er niet. Over de oorlog of wat ze hadden meegemaakt werd niet vaak gesproken. Toen ik ouder was heb ik met een oma wat diepgaandere gesprekken gehad, ook over de oorlog en haar littekens. Heftig om als jong mens zoiets mee te hebben moeten maken!

Op dit moment zijn er heel veel mensen op de vlucht. De beelden uit Syrië liegen er niet om; het is menens. Een in Duitsland opgegroeide vrouw die met een Syriër was getrouwd en in Damascus leefde is met haar twee kinderen en andere mensen in een rubberen boot de Middellandse Zee overgestoken. Zij legde uit dat ze geen andere optie had dan dit hoge risico te nemen. Vluchten over land was namelijk ook gevaarlijk en daarnaast mochten kinderen geen enkel geluid maken. Kleine kinderen worden verdoofd en het toedienen van de verdoving gebeurde niet door artsen maar door leken; behoorlijk wat kinderen werden niet meer wakker….dan maar met de boot.

De foto van de dode driejarige Syrische peuter ‘Aylan Kurdi’ op het strand schokte de wereld; heel even kon er niemand meer omheen dat er mensen op de vlucht waren en dat niet iedereen het haalde. Veranderd is er helaas niets; nog steeds moeten heel veel mensen enorme risico’s nemen om in veiligheid te komen. En, als ze het halen begint het volgende gevecht om eten, drinken, een droge slaapplek. Een recent verslag van een Nederlandse hulpverlener van de Stichting Bootvluchteling op het eiland Lesbos was hartverscheurend en schokkend.

Ik vraag mij serieus af waarom in dit soort situaties (oorlog!) de asielprocedures niet tijdelijk uitgesteld kunnen worden om primaire hulpverlening toe te staan? Het zijn mensen, MENSEN!!!! Ook vraag ik mij af waarom er zoveel weerstand is tegen de komst van deze vluchtende MENSEN, waarom er zelfs haat en geweld tegen ze is.
Als mijn huis kapot geschoten is en er overal gevaar dreigt wil ik ook graag elders met mijn kinderen ‘warm’ opgevangen worden. En wat ik graag voor mezelf zou willen gun ik ook iedereen die op de vlucht is! Hoe zong 'The Scene' zo mooi 'IEDEREEN IS VAN DE WERELD EN DE WERELD IS VAN IEDEREEN'