Spiegeltje spiegeltje aan de wand......

Gisterenochtend toen ik rustig zat te ontbijten kwam oudste hard scheldend de trap af......niet echt een begin van de dag zoals ik dat wens maar helaas regelmatig werkelijkheid. Hij was boos, heel erg boos want zijn beide broeken die lekker zitten waren nog niet gewassen. Hij was boos op mij want ik had ze moeten wassen....het liefste ook van de grond oprapen in zijn kamer.
Helaas voor oudste heeft Hotel mama regels die voor alle kinderen gelden. Het oprapen van vuile was waar dan ook in huis en het wassen op werkdagen vallen buiten de leveringsomvang. 
Oudste had het dus aan zichzelf te danken dat beide lievelingsbroeken niet op tijd in de wasmand waren beland echter heeft in discussie gaan op zo een moment geen enkele zin. Allereerst omdat oudste alleen maar bozer wordt want naar zichzelf of zijn eigen gedrag kijken kan hij niet en ten tweede omdat de sfeer aan de ontbijttafel dan ook voor de andere kinderen ondragelijk wordt. Dit laatste is altijd een balans zoeken van wat laat ik toe (vooral als jongste erbij is) en wat is mij de sfeer waard.

Gisterenochtend was oudste door zijn enorme boosheid niet in beweging te krijgen, hij had nog niet gegeten, weigerde een andere broek aan te doen en wilde niet naar school......geen leuk vooruitzicht wetende dat een paar minuten later een ongeduldige taxichauffeur voor de huisdeur in 'je nek staat te toeteren'. Doorvragen leverde op dat alle andere broeken te ruim zaten. Snel een riem door zijn broek gedaan en hem opgedragen zijn broek aan te doen. Gelukkig deed hij dat en het slechte humeur van oudste begon op te klaren en hij kwam verder in beweging zodat hij een paar minuten later, weliswaar zonder ontbijt, in de taxi zat. Een half uur boosheid en drama wat met een riem (die hij zelf uit zijn kast had kunnen pakken want die oplossing was al eerder aangedragen) voorkomen had kunnen komen.....echter heeft hij dit probleemoplossend vermogen niet.

In het verleden ging ik op een later, rustig moment nog weleens het gesprek met hem aan maar dat doe ik niet meer omdat het rendement nihil is en ik kans maak op een verbale scheldpartij met grove beledigingen; dat doe ik mezelf niet meer aan.
Wat ik wel doe is hem spiegelen op het moment dat hij het niet verwacht EN iets van mij nodig heeft. Op zo een moment aap ik hem letterlijk na.....eerst voelde dat heel erg onwennig vooral omdat ik woorden moest gebruiken die ik liever niet in de mond neem maar langzaam begin ik er mijn draai in te vinden omdat ik voel dat dit de enige manier is om tot hem door te dringen en hem een klein beetje bewust te maken van zijn gedrag en de gevolgen/invloed voor/op de omgeving.

Oudste heeft mij gisteren veel input geleverd voor een volgend spiegelmomentje want behalve in de ochtend ontplofte hij ook in de middag na school toen zijn nieuw computerspel het niet deed. Nu is het even wachten op een goed moment en tot die tijd heb ik een oude broek stand-by liggen en heb ik kreten als 'het enige recht van mij is het aanrecht' of 'ik ben lui en zit liever de hele dag op social-media' al klaar op mijn tong liggen.