|
Opnieuw heb ik twee hele mooie stukjes levensverhalen in ontvangst mogen nemen die beiden met mij iets gedaan hebben en mij hebben doen beseffen dat mijn toekomstplannen ‘hard’ nodig zijn. In beide verhalen zijn al diverse stappen richting hulpverlening, relatietherapieën en coaches gezet en omdat ik over een aantal weken voor de huidige module van mijn psychologiestudie een hulpverleningsplan als eindopdracht moet inleveren, ben ik dringend en met spoed op zoek naar een nieuwe ‘Kees’ (case). Is er iemand die een probleem ervaart of met een onvervulde behoefte worstelt waar je zelf niet goed uitkomt? Graag wil ik je daarbij helpen. Dat doe ik door een hulpverleningsplan te schrijven waarbij ik natuurlijk wel jouw input nodig heb; ik wil het een en ander van jou en jouw omgeving weten. Ik maak als het ware een scan van je huidig leven (sociale omgeving) en vertaal dit naar een plan; het is aan jou of er je er ook daadwerkelijk iets mee gaat doen. Als je interesse hebt zou ik je willen vragen mij via het contactformulier een bericht te sturen; dat kun je doen onder je echte naam en e-mailadres dan hebben wij wellicht ook persoonlijk contact maar je kunt ook bij gmail/hotmail (of elders) een ander e-mailadres aanmaken en mij anoniem je hulpvraag voorleggen.
Graag help ik jou met jouw 'Kees'!
0 Comments
Een paar dagen terug heb ik een kerstmarkt bezocht. Niet die van Düsseldorf, Aken of Keulen maar van die van de school van mijn oudste zoon. Een kleine kerstmarkt met 10 kraampjes met alleen maar geknutselde spulletjes waarvan de opbrengst naar een goed doel gaat. Mijn zoon zit op speciaal onderwijs en ik ben erg onder de indruk van de kwaliteiten en de zorg van deze school. Op deze school mag hij zijn wie hij is, op deze school hoeft hij geen methylfenidaat (Ritalin) te slikken, op deze school wordt iedereen geaccepteerd zoals hij is. Als ik terugkijk naar de deels heftige jaren op het reguliere onderwijs, naar alle gebeurtenissen en gemene pestpartijen dan had ik hem deze veilige school veel eerder gegund. In het reguliere onderwijs hebben diverse leerkrachten hun best gedaan mijn zoon les te geven maar altijd naar eigen inzichten en aanwezige competenties en nooit vanuit het brede kader autisme en wat mijn zoon nodig heeft. Ik heb mij vaak mee laten slepen door overtuigingen, door de hoop op verandering en door het systeem op zich; namelijk zo lang mogelijk in het reguliere onderwijs blijven. Speciaal onderwijs is speciaal en dat voelt mijn zoon ook en voor zijn doen gaat hij weer graag naar school. Door zijn stug gedrag valt zijn extreme gevoeligheid wat in de achtergrond maar hij kan feilloos voelen wie hem mag, en wie niet. Wil je van hem iets gedaan krijgen dan moet het vertrouwen er zijn en als er vertrouwen is groeit de motivatie.......heel logisch maar toch begreep dit niet altijd iedereen. Op de avond van de kerstmarkt stond ik bij de vuurkorven mezelf op te warmen en kon ik mijn mega enthousiaste zoon zien hoe hij telkens terugkeerde naar de kraam van zijn klas om met zijn juf te kletsen. Hij was blij en hij was trots, trots dat hij op deze school zit. Hij was ook een beetje verdrietig omdat hij besefte dat dit de enige en laatste kerstmarkt is die hij op deze school meemaakt omdat hij volgend schooljaar naar het voortgezet (ook speciaal) onderwijs gaat. Speciaal onderwijs is er voor speciale kinderen en kinderen met autisme zijn speciaal! Voor iedereen die mijn berichten leest: hele fijne en gezonde kerstdagen gewenst!
Kerstmis staat voor de deur en elk jaar verbaas ik mij weer hoe vol de winkels staan met kerstdecoraties en hoeveel er wordt gekocht. Zijn wij iets kwijt geraakt waardoor wij iets moeten compenseren? Hebben wij immense kerstverlichtingen nodig om gezelligheid en sfeer te creëren? Kerstmis gaat toch over het herdenken van de geboorte van Jezus Christus. Later (16e eeuw) is daar een kerstboom en eenvoudige geschenken bij gekomen. Kerstmis is het feest der herdenking, bezinning, dankbaarheid, genieten van je dierbaren. Kerstmis is in mijn optiek ook het om je heen kijken en beseffen dat anderen het niet zo goed hebben, dat er nog steeds mensen leven die geen of amper kerstmis kunnen vieren, dat er mensen zijn die eenzaam zijn, dat er mensen zijn die honger lijden en zelfs doodgaan wegens voedselgebrek. Als ik de enorme hoeveelheden etenswaren in de winkelwagens zie dan lijkt kerstmis nog maar over een ding te gaan: eten. Waarmee ik niet wil zeggen dat je geen lekkere maaltijd mag nuttigen maar de enorme hoeveelheden vlees en ander ongezond voedsel die verkocht worden roepen bij mij weerstand op. Verbinden wij het twee dagen non-stop eten en van de bank afrollen met gezelligheid en naastenliefde? Weten wij nog wel wat dit laatste is? Kunnen wij nog wel geven? Kunnen wij nog wel delen met anderen die het niet zo goed hebben? Voor diegenen die van hun werkgever een kerstpakket krijgen in de vorm van ‘eigen keuze via internet’ en die net als ik genoeg spullen hebben is er goed nieuws. Je kunt namelijk iets geven aan een goed doel. Een stukje geluk! Je zou als kind maar een levensbedreigende ziekte hebben en dankzij een gift je laatste ‘grote’ droom in vervulling zien gaan of je ouders en/of andere familieleden ten gevolge van een orkaan zijn kwijtgeraakt. Perhaps they are not stars in the sky but rather openings where our loved ones shine down to let us know they are happy! Geluk kun ook jij geven!
Op zoek naar mooie metaforen voor mijn presentatie/verdediging stootte ik deze week op een hele mooie spreuk van Olaf Hoenson “Twijfel is een fantastische lijm. Je komt er nooit door van je plaats”. Als je wel durft te kiezen kom je van je plaats.....soms op plaatsen waar je liever niet wilt zijn. Deze ervaring had ik gisteren toen ik in het centrum van Utrecht mijn TomTom niet begreep. Hoezo over 150 meter naar rechts? Daar is helemaal geen straat? Over 50 meter wel. Ik twijfelde, heel even want mijn intuïtie gaf aan dat ik daar niet ‘mocht’ komen.....toch ben ik rechts af gegaan en wat reed het daar lekker, helemaal geen auto’s! Het verkeerslicht zag er wel wat vreemd uit, leek erg op de Eindhovense verkeerslichten voor bussen. Geweldig, ik was op het busbanencircuit van de stad Utrecht beland en stond even later midden op een kruising voor alleen bussen te wachten en te hopen dat de detectielussen mijn Duitse bolide zouden zien/voelen. Zeker 15 bussen passeerden mij en de gezichten van de chauffeurs spraken boekdelen. In de verte zag ik een wat kleinere bus met het logo van mijn werkgever, liever een leuk gesprek met een collega dan nog langer op de busbaan rijden. Helaas, ze verdwenen door het donker oranje verkeerslicht en ik besloot ‘braaf’ te stoppen. Gelukkig kon ik weer een ‘normale’ straat inrijden en aansluiten in de lange rij auto’s.....toch wel fijn die busbanen! Als je twijfelt kom je dus niet van je plek en mis je kansen op nieuwe evaringen/ontmoetingen. Een tijdje terug had ik een gesprek met een vrouw die niet twijfelde.....zij bleef bij haar partner omdat ze ervan overtuigd was dat haar geluk, de grote liefde, pas in een volgend leven zou komen. Haar man was ten gevolge van een ongeluk in persoonlijkheid veranderd (hersenbeschadiging) en in de relatie ontbrak al jaren warmte en liefde. Ze had zich gestort op dingen en mensen in het hier en nu die haar wel energie en warmte gaven maar diep van binnen voelde ik bij haar het enorme gemis. Enigszins verbaasd maar ook aangedaan door haar overtuiging heeft mij haar verhaal nog lang bezig gehouden. Het geloof in iets kan je helpen voorruit te komen maar hopen op je geluk in een volgend leven is wel heel ver weg. En wat als het dan niet komt? Het gezamenlijk opgebouwde financiële fundament (huis, materiële welstand) durven velen niet op te geven voor iets wat er nog niet is. Mensen twijfelen als de balans niet kan worden opgemaakt....als men dus niet kan overzien wat een keuze op termijn oplevert. Op zich logisch want zekerheid en veiligheid behoren tot de basisbehoeften van de mens, net als eten en drinken. Maar wat als er een LevensTomTom bestond die aangeeft 'u moet hier afslaan'?
Zouden er dan meer mensen over de busbaan rijden? Op mijn verhaal over loslaten heb ik hele mooie reacties mogen ontvangen waarvoor ik zeer dankbaar ben. Niets is mooiers dan stukjes levensverhalen ‘cadeau’ te krijgen. Helaas heb ik de oplossing voor loslaten nog niet gevonden want anders zou ik al gedeeltelijk in Frankrijk wonen......waarmee ik wil aangeven dat diegenen die in een proces van loslaten zitten of daarover twijfelen niet alleen zijn. Mijn dochter moest deze week ook loslaten. Na heel veel inspanning had zij van een grote ballon en papier maché een hele mooie olifant gemaakt met grote oren en een grappige slurf. De olifant was zo echt en zo mooi geworden dat ze hem eigenlijk niet meer weg wilde geven. Grappig dat je van een ballon, wat kranten en lijm iets kunt creëren en dat je hersenen zich even later hieraan gaan hechten (deze signalen afgeven). Kinderen hebben minder meegemaakt dan volwassenen en zijn in bepaald gedrag nog puur omdat ze gebeurtenissen niet of minder onbewust kunnen koppelen. Ondanks dat ik zoiets had van ‘het is maar een ballon’ zag mijn dochter alleen de olifant waarvoor ze heel veel moeite had gedaan en was zij oprecht verdrietig dat ze van hem afscheid moest gaan nemen. Het was ook heel vertederend te zien dat je als kind nog dit soort ‘zorgen’ hebt. Uiteindelijk is de olifant van eigenaar gewisseld en had mijn dochter weer plek voor iets nieuws en dat nieuwe kwam heel snel want helemaal blij kwam ze thuis met een geknutselde pony.....de essentie van loslaten: je ruilt een olifant voor een pony! Surprisetijd is elk jaar weer een hele drukke tijd. Gezellig samen knutselen en je kinderen motiveren voor iemand anders iets moois te maken heeft ook z’n charme. Nu zal niet elke ouder zich geroepen voelen actief mee te gaan knutselen maar een toeziend oog erop na houden in het belang van een klas/groepsproces is m.i. toch het minste wat je kunt doen.
Elk jaar levert een surprise naast blije kinderen ook enkele verdrietige en teleurgestelde kinderen op. Mijn autistische zoon kwam twee jaar terug ook huilend uit school omdat het kind wat hem getrokken had geen surprise had gemaakt. Nu vindt hij zelf iets verzinnen en knutselen ook een onmogelijke opgave maar SAMEN komen wij er altijd wel. Het verdriet en onbegrip was echter groot en ook dit jaar had een andere jongen wat tranen moeten laten omdat een ander kind geen aandacht aan de surprise had besteed. Blijkbaar is er thuis geen tijd en aandacht voor. Erg jammer want de primaire gedachte achter surprises, achter het sinterklaas- en kerstverhaal is toch aandacht voor iemand anders hebben, iets goeds doen voor iemand anders, moeite doen voor iemand anders, naastenliefde, iemand verrassen......surprise, surprise! |
NIEUWSRegelmatig zal dit blog bijgewerkt worden met nieuwsfeiten rondom mijn plannen, opvoeding, gedragstherapieën, coaching, autisme, natuur, burn-out, perfectionisme, talenten, lichaam, geest, voeding, beweging, angsten, persoonlijke kracht, spiegelen, innerlijke rust, balans, stress, blinde vlek, belemmeringen, ontspanning, ervaringen rondom mijn kinderen en nog veel meer....... Archives
February 2019
Categories
All
|
RSS Feed