Gisterenochtend toen ik rustig zat te ontbijten kwam oudste hard scheldend de trap af......niet echt een begin van de dag zoals ik dat wens maar helaas regelmatig werkelijkheid. Hij was boos, heel erg boos want zijn beide broeken die lekker zitten waren nog niet gewassen. Hij was boos op mij want ik had ze moeten wassen....het liefste ook van de grond oprapen in zijn kamer.
Helaas voor oudste heeft Hotel mama regels die voor alle kinderen gelden. Het oprapen van vuile was waar dan ook in huis en het wassen op werkdagen vallen buiten de leveringsomvang. 
Oudste had het dus aan zichzelf te danken dat beide lievelingsbroeken niet op tijd in de wasmand waren beland echter heeft in discussie gaan op zo een moment geen enkele zin. Allereerst omdat oudste alleen maar bozer wordt want naar zichzelf of zijn eigen gedrag kijken kan hij niet en ten tweede omdat de sfeer aan de ontbijttafel dan ook voor de andere kinderen ondragelijk wordt. Dit laatste is altijd een balans zoeken van wat laat ik toe (vooral als jongste erbij is) en wat is mij de sfeer waard.

Gisterenochtend was oudste door zijn enorme boosheid niet in beweging te krijgen, hij had nog niet gegeten, weigerde een andere broek aan te doen en wilde niet naar school......geen leuk vooruitzicht wetende dat een paar minuten later een ongeduldige taxichauffeur voor de huisdeur in 'je nek staat te toeteren'. Doorvragen leverde op dat alle andere broeken te ruim zaten. Snel een riem door zijn broek gedaan en hem opgedragen zijn broek aan te doen. Gelukkig deed hij dat en het slechte humeur van oudste begon op te klaren en hij kwam verder in beweging zodat hij een paar minuten later, weliswaar zonder ontbijt, in de taxi zat. Een half uur boosheid en drama wat met een riem (die hij zelf uit zijn kast had kunnen pakken want die oplossing was al eerder aangedragen) voorkomen had kunnen komen.....echter heeft hij dit probleemoplossend vermogen niet.

In het verleden ging ik op een later, rustig moment nog weleens het gesprek met hem aan maar dat doe ik niet meer omdat het rendement nihil is en ik kans maak op een verbale scheldpartij met grove beledigingen; dat doe ik mezelf niet meer aan.
Wat ik wel doe is hem spiegelen op het moment dat hij het niet verwacht EN iets van mij nodig heeft. Op zo een moment aap ik hem letterlijk na.....eerst voelde dat heel erg onwennig vooral omdat ik woorden moest gebruiken die ik liever niet in de mond neem maar langzaam begin ik er mijn draai in te vinden omdat ik voel dat dit de enige manier is om tot hem door te dringen en hem een klein beetje bewust te maken van zijn gedrag en de gevolgen/invloed voor/op de omgeving.

Oudste heeft mij gisteren veel input geleverd voor een volgend spiegelmomentje want behalve in de ochtend ontplofte hij ook in de middag na school toen zijn nieuw computerspel het niet deed. Nu is het even wachten op een goed moment en tot die tijd heb ik een oude broek stand-by liggen en heb ik kreten als 'het enige recht van mij is het aanrecht' of 'ik ben lui en zit liever de hele dag op social-media' al klaar op mijn tong liggen.

​Soms heb je van de weken die lijken alsof je een rit in een loopingbaan maakt. Je stapt in en bent eigenlijk nog bezig goed in de stoel te gaan zitten als de rit al begint en die rit gaat sneller en harder dan verwacht en invloed om de richting te bepalen ontbreekt.  

​De rit begon afgelopen maandag toen de deurbel ging en de chauffeuse mij meedeelde dat ze op het punt stond mijn oudste zoon niet meer mee te nemen omdat hij zich in de taxibus niet gedraagt. Ik luisterde naar haar verhaal en begreep haar volledig.
Het punt is gekomen dat men oudste ziet als een jong volwassene waarbij zijn ODD-gedrag niet meer wordt geaccepteerd. Net voor de herfstvakantie begon een deel van de rit al toen de leerkracht van oudste (Speciaal Onderwijs) mij het signaal gaf dat als hij geen ander gedrag laat zien de komende maanden, ze hem niet laten doorstromen naar de bovenbouw en hij van school moet wisselen.
Het complexe of ook wel eenvoudige hierbij is dat het bij oudste niet een kwestie van niet-willen is maar van niet-kunnen. Hij kan het NIET. In de taxibus en op school wordt hij ‘gedwongen’ zich aan regels en opdrachten te houden die niet bij hem passen; hij wordt als het ware overvraagt en uit zich daardoor heftig middels vloeken en schelden.
Eigenlijk zou het heel eenvoudig kunnen zijn, namelijk hem in een nog kleinere setting te onderwijzen in alleen de exacte vakken. Helaas bestaat de complexiteit eruit dat er geen maatwerk in deze vorm mogelijk is.

​De rit was pas halverwege toen mijn dochter aangeslagen thuis kwam omdat ze, zoals de leerkracht het zelf noemt een ‘terror-SO’ heeft gehad waardoor een paar dagen voor het einde van de rapportperiode haar ruim voldoende voor Nederlands naar een onvoldoende is gekelderd. Een terror-SO is onder grote tijdsdruk (2 ½ minuten) de tijden in 15 zinnen goed vervoegen en omdat mijn dochter dyslexie heeft, kreeg zij 30 seconden extra. Oftewel 180 seconden voor 15 zinnen, dat is 12 seconden per zin om te lezen, te analyseren en het werkwoord in de juiste vervoeging op te schrijven.
Onmiddellijk moest ik aan onderstaande tekening denken die precies weergeeft hoe het onderwijs helaas werkt.

De rit is nog niet ten einde want ook al rijden de karretjes van de loopingbaan over een vaste rails zo ga ik toch proberen er wat extra bochten in te maken! 

.....is de dag er dat de basisschooltijd achter mij ligt. ​Nog net niet helemaal want op mijn keukentafel liggen nog een paar schoollades die schoongemaakt moeten worden en er wacht een musical om gehoord te worden maar daarna zeg ik gedag tegen traktaties en kinderfeestjes, het rijouderschap, de begeleiding van uitstapjes, de poetsbeurten en andere dingen waarvan een beroep op me werd gedaan. 
Waren het ooit de poepluiers waarvan ik dacht dat er nooit een einde aan zou komen zo is het nu de basisschooltijd en mag ik er langzaam aan wennen dat er een dag komt dat mijn kinderen een eigen weg gaan.

Gelukkig wil de oudste (ODD-er) thuis blijven wonen en hoef ik niet bang zijn dat het 'empty nest syndrome' mij te pakken krijgt. Gamen (snel internet) en eten zijn de twee basisbehoeften van hem dus waarom zou je hotel mama willen verlaten? Oudste heeft 'gelukkig' geen toekomstdromen, geen ambities, geen kleine doelen.....oudste leeft per dag en het liefste tot diep in de nacht. Hij leeft in zijn eigen universum, hij is zijn eigen universum waarin niets hoeft of moet en waarin hij eindeloos mag schelden. Gelukkig wil hij thuis blijven wonen. Waar ik vroeger nog dacht 'het komt allemaal goed' zie ik nu steeds duidelijker de contouren van 'het komt allemaal anders'.

Dat het vaak anders komt dan vooraf gedacht is wel de rode draad in mijn leven. Toen ik jong was leidde dit weleens tot teleurstellingen, frustraties en verdriet. Later besefte ik dat het  'anders' er juist voor had gezorgd dat ik 'andere' keuzes heb moeten maken die mij ook ergens 'anders' gebracht hebben. Dankzij 'andere' keuzes doe ik 'ander' werk, heb ik 'andere' opleidingen gevolgd, heb ik 'andere' kinderen en vrienden en heb ik in een 'ander' land een huis gekocht. 

Anders betekent persoonlijke groei en nieuwe uitdagingen!

Vijftien jaar geleden was ik hoogzwanger van mijn oudste zoon (autisme) en erg nieuwsgierig wat mij als aanstaande moeder te wachten zou staan. In mijn hoofd had ik ideeën over hoe ik mijn kind (later kinderen) zou opvoeden; mijn ideeën waren enigszins vertroebeld door een soort ideaaldroombeeld. Ik ging er namelijk vanuit dat ik 'engeltjes' zou krijgen die makkelijk in de omgang zouden zijn en vooral goed zouden luisteren.

Als je mij vijftien jaar geleden gevraagd zou hebben wat autisme is had ik waarschijnlijk als anwoord gegeven 'zoals Dustin Hoffman in de film Rain Man'. Laat staan dat ik een idee had wat ASS, PDD-NOS of ODD betekent.
Als je mij vijftien jaar geleden in een glazen bol had laten zien hoe mijn leven er vijftien jaar later uit zou zien had ik het simpelweg niet geloofd! ​

Het is maar goed dat het anders komt dan dat je vooraf denkt! ​Mijn oudste zoon is namelijk 'anders' dan andere kinderen. In het kort kom zijn 'anders' zijn erop neer dat hij zeer moeilijk is in de opvoeding, een antipathie (verzet) heeft voor alles wat 'moet', niet in staat is zijn gedrag aan te passen/te veranderen, verbaal zeer agressief is en geen vrienden heeft. Tel hierbij nog de pubertijd op en het feest is compleet!
In vaktermen is bij hem sprake van ODD (Oppositional Defiant Disorder). 

Mijn ODD-er zoekt elke dag grenzen op en is een kanjer in grove scheldpartijen en kwetsen. Elke dag is een nieuwe zoektocht van wat laat je toe om niet continue strijd en oorlog in huis te hebben en wat is niet acceptabel. Des te ouder hij wordt des te heftiger scheldt hij. Daarnaast is hij extreem aan het puberen en is zijn motivatie om voor iets anders dan gamen zijn bed uit te komen naar een nulpunt gezakt. Het liefste zou hij niet meer naar school gaan. 
Nog wordt hij elke ochtend gewekt, nog wordt hij uit bed gedrillt, nog wordt hij aangespoort om op tijd te eten, zich aan te kleden, zijn tas te pakken, klaar te staan. Nog stuur ik hem naar de douche (als hij al ruim een week niet meer heeft gedoucht), nog bemoei ik mij af en toe met zijn huiswerk als weer een 1 heeft gekregen voor het niet inleveren van een opdracht, nog bemoei ik mij met hem....nog.