Flip flops

​Omdat ik al met een been in Frankrijk sta (en daar geen internet of mobiel bereik heb) is het schrijven er een beetje bij ingeschoten. Niet dat er niets te schrijven viel, in tegendeel!

Oudste was een paar weken voor de zomervakantie al thuis komen te zitten omdat school (SO voor autisme) had aangegeven dat het niet meer ging. Het verbaasde mij niets want oudste is al overvraagt als hij in huis (in de keuken of badkamer) met andere familieleden rekening moet houden.....laat staan met 11 andere kinderen (ook met autisme) in de klas. 

Tot mijn verrassing maakte zich er niemand druk om dat oudste niet meer naar school ging, geen leerplichtambtenaar die in beweging kwam en ook mijn contactpersoon bij Jeugdzorg haalde slechts een keer haar schouders op. Oudste had dus in plaats van zes weken tien weken vakantie.
Mee naar de Vogezen gaat hij niet maar de twee weken naar de bekende plek in Zuid-Duitsland wilde hij niet missen.....en dat heb ik geweten.
Zo actief hij vorig jaar nog was, zo passief was hij nu. Vorig jaar kon ik hem diverse keren overhalen (zelfs toen het regende) de berg op te wandelen/klimmen zodat hij boven een overheerlijke Duitse maaltijd kon nuttigen. Oudste houdt namelijk heel erg van goed en veel eten. Dit jaar kreeg ik hem niet in beweging, oudste lag veel en lang in bed of hij hing ergens in de wifi-ruimte rond.
Oudste had in dagtripjes geen interesse en bleef dus vaak 'thuis' totdat ik met middelste naar een chique warenhuis wilde om naar kleding te kijken. Oudste wilde ineens mee. Ik voelde enige terughoudendheid omdat oudste qua uiterlijk/verzorging niet tot het clientèle van het warenhuis past (de kak van beieren koopt daar haar merkkleding) maar ook omdat kleding kopen met hem altijd een bijzonder proces is.
Oudste ging dus mee en al vrij snel had hij een paar t-shirts uitgezocht en was hij dus klaar en wilde hij weer naar 'huis'. Dat laatste kon nog niet omdat middelste nog volop bezig was kleding uit te zoeken en te passen. Oudste was boos en ging op een van de stoelen zitten en begon een van zijn flip-flops in de lucht te gooien. Ik zag de eerste verkoopster al vol ongeloof naar oudste kijken (en naar zijn voetzolen die pikzwart waren) dus ik vroeg aan oudste of hij dat niet meer wilde doen. Vervolgens gingen beide flip-flops de lucht in. 

Met oudste naar een restaurant gaan komt min of meer op hetzelfde neer, eten is voor hem functioneel. Van gezelligheid moet hij niets hebben. Het eten moet snel komen en er moet veel eten komen. Dat ik gezellig met vrienden die zijn meegekomen wilde kletsen daar heeft oudste geen boodschap aan. Hij smekt, boert en schuift letterlijk met zijn handen zijn eten naar binnen. Telkens als ik er iets over zeg smekt of boert hij nog harder.  

Des te ouder hij wordt des te groter lijkt zijn autonomie te worden. Voor mij de uitdaging om met hulp van derden een plek voor hem te vinden waar ook zijn talenten en interessegebieden (gamen en quantummechanica) ingezet kunnen worden. 
​Nog gaat hij naar school, nog wek ik hem elke ochtend, nog verzoek ik hem elke avond naar bed te gaan en zijn tanden te poetsen, nog houd ik het systeem van 'moeten' voor oudste in stand. 

---

Als ik over oudste vertel of schrijf krijg ik weleens de vraag/opmerking terug 'wat heb jij het zwaar'. Dat laatste is absoluut niet het geval. Oudste heeft mij juist heel veel geleerd en gegeven; sterker nog, zonder hem was ik niet diegene die ik nu ben.
De kunst is om in balans te blijven door dingen te doen waarvan je energie krijgt. Ik doe heel veel leuke dingen waar ik energie van krijg en daardoor makkelijker kan relativeren en ook loslaten. Misschien heeft het ook met leeftijd te maken maar piekeren of ergens van wakker liggen doe ik niet....ook niet van oudste.