Dierentaal

De afgelopen maand is voorbij gevlogen. Mijn voornemen om regelmatig in dit nieuwsblog te schrijven kan ik niet altijd waarmaken. Enerzijds omdat ik met twee examens op komst veel vrije tijd aan mijn studie besteed maar ook omdat mijn dagen vaak anders verlopen dan dat ik vooraf had verwacht. Nu ben ik al jaren bezig dit laatste bewust los te laten en blanco een (werk) dag in te gaan maar soms wordt je toch onbewust verrast.

Vorige week donderdag begon een werkdag thuis met een sms van een collega; de dagplanning was veranderd. Ik zat ongeveer 10 minuten in de auto toen een tegenligger geen enkele rempoging voor een tortelduif ondernam, vol gas de duif raakte en deze tegen mijn auto aan katapulteerde. Boem – het regende veren. De duif was dood en ik was boos en verdrietig.
Drie kwartier later arriveerde ik op het werk en op de parkeerplaats heb ik gekeken of de duif sporen had achtergelaten. Sporen bleek een understatement. Mijn complete lampenunit was kapot; het glas was volledig weg, binnenin waren beide koplampen kapot en alles zat onder de veren. Ik ben niet snel van iets onder de indruk maar ik stond een paar minuten vol verbazing naar de schade aan mijn auto te kijken. De uitdaging van die dag bestond erin de auto gerepareerd te krijgen. 
’s Avonds ben ik met een nieuwe ingebouwde lampenunit naar huis gereden.

Een paar dagen terug liep ik naar mevrouw van de Breemortel (de pony), om haar te verblijden met een appel. Ook dieren beschikken over communicatietechnieken en de oude, soms knorrige, mevrouw van de Breemortel begon al te hinniken toen ze mij zag. Meestal pakt ze de appel, snuffelt of ik nog meer heb en loopt dan de wei weer in. Deze keer niet, heel lief kwam ze tegen mij aan knuffelen; met haar lichaam liep ze telkens tegen mij aan. Mijn broek zat nog onder de kattenharen en mijn fleecevest nu vol met ponyharen want mevrouw van de Breemortel was in de rui. Weer thuis ben ik de studieboeken ingedoken en na een tijdje had ik het gevoel dat het overal kriebelde. Ik was verdiept in de materie van de dissociatieve en nagebootste stoornissen toen mijn dochter binnenkwam met de mededeling dat er allemaal kriebelbeestjes op mevrouw van de Breemortel zaten. Ik keek naar mijn fleecevest en ontdekte tientallen bewegende beestjes. Wat is het toch geweldig om dieren te hebben! Dat knuffelen was een klein communicatie- c.q. interpretatieverschil tussen mens en dier. Zij had gewoon jeuk en wilde van die kriebelbeestjes af. Achteraf gezien was dit een erg slimme truc van haar want anders had ik die vachtluizen niet zo snel ontdekt. Nu wordt ze nog vaker gekamd om haar van het dikke wintervacht af te helpen en tegen de luizen is ze helemaal gepoederd.

En ik, ik heb een nagebootste jeukstoornis ontwikkeld! En iedereen die het verhaal van mij te horen krijgt ook want bij het woord kriebelbeestjes en/of luizen beginnen mensen zich te krabben.

Taal is echt bijzonder!