|
Vijftien jaar geleden was ik hoogzwanger van mijn oudste zoon (autisme) en erg nieuwsgierig wat mij als aanstaande moeder te wachten zou staan. In mijn hoofd had ik ideeën over hoe ik mijn kind (later kinderen) zou opvoeden; mijn ideeën waren enigszins vertroebeld door een soort ideaaldroombeeld. Ik ging er namelijk vanuit dat ik 'engeltjes' zou krijgen die makkelijk in de omgang zouden zijn en vooral goed zouden luisteren. Als je mij vijftien jaar geleden gevraagd zou hebben wat autisme is had ik waarschijnlijk als anwoord gegeven 'zoals Dustin Hoffman in de film Rain Man'. Laat staan dat ik een idee had wat ASS, PDD-NOS of ODD betekent. Als je mij vijftien jaar geleden in een glazen bol had laten zien hoe mijn leven er vijftien jaar later uit zou zien had ik het simpelweg niet geloofd! Het is maar goed dat het anders komt dan dat je vooraf denkt! Mijn oudste zoon is namelijk 'anders' dan andere kinderen. In het kort kom zijn 'anders' zijn erop neer dat hij zeer moeilijk is in de opvoeding, een antipathie (verzet) heeft voor alles wat 'moet', niet in staat is zijn gedrag aan te passen/te veranderen, verbaal zeer agressief is en geen vrienden heeft. Tel hierbij nog de pubertijd op en het feest is compleet! In vaktermen is bij hem sprake van ODD (Oppositional Defiant Disorder). Mijn ODD-er zoekt elke dag grenzen op en is een kanjer in grove scheldpartijen en kwetsen. Elke dag is een nieuwe zoektocht van wat laat je toe om niet continue strijd en oorlog in huis te hebben en wat is niet acceptabel. Des te ouder hij wordt des te heftiger scheldt hij. Daarnaast is hij extreem aan het puberen en is zijn motivatie om voor iets anders dan gamen zijn bed uit te komen naar een nulpunt gezakt. Het liefste zou hij niet meer naar school gaan. Nog wordt hij elke ochtend gewekt, nog wordt hij uit bed gedrillt, nog wordt hij aangespoort om op tijd te eten, zich aan te kleden, zijn tas te pakken, klaar te staan. Nog stuur ik hem naar de douche (als hij al ruim een week niet meer heeft gedoucht), nog bemoei ik mij af en toe met zijn huiswerk als weer een 1 heeft gekregen voor het niet inleveren van een opdracht, nog bemoei ik mij met hem....nog. Binnenkort wordt mijn ODD-er vijftien en de enige toekomstdroom die hij heeft is een nieuwe game PC. Ik ben erg benieuwd naar de komende vijftien jaren.....wat als ik nu een glazen bol had....zou ik geloven wat ik te zien zou krijgen?
0 Comments
Het doet goed te ervaren dat mijn nieuwsberichten gelezen worden en dat wordt opgemerkt dat ik 'afwezig ben'.
Na een zeer drukke studieperiode geniet ik op dit moment volop van mijn passie; de vlinder- c.q. natuurfotografie. Begin juni ben ik ruim één week in Hongarije geweest en heb ik genoten van de mooie natuur en de lieve en gezellige mensen van de 'Palinka' club. Weer terug heb ik leuke uitstapjes gemaakt en veel mooie en deels ook voor mij nieuwe vlindersoorten kunnen fotograferen. Hier krijg ik energie van. Energie die ik hard nodig heb om mijn balans te behouden. Energie die ik het komende schooljaar hard nodig zal hebben als ik lees welke veranderingen het onderwijs met de invoering van 'passend onderwijs' zal doorstaan. De veranderingen heeft de overheid mooi omschreven, mooi papiertje en een strik erom en het lijkt net alsof er veel gaat veranderen in het voordeel en in het belang van het kind. Minder bureaucratie, geen (rugzak) indicaties meer....het klinkt allemaal goed. Extra financiële steun die hard nodig is om voor autistische kinderen passend onderwijs te waarborgen is echter afgekeurd. Ook het vervoer voor leerlingen die naar het speciale onderwijs gaan is in sommige Gemeentes al komen te vervallen of komt over een jaar te vervallen. Ouders van kinderen met een handicap, die niet zelfstandig kunnen reizen moeten het vervoer maar zelf regelen/bekostigen. De komende jaren zullen 'spannende' en energievretende jaren voor mij en mijn zoon worden want door alle bezuinigingen is het nog maar afwachten of de school op lange termijn kan blijven bestaan en of ik volgend jaar een eigen taxibedrijf moet oprichten. Ondertussen heb ik ook weer mooie levensverhalen in ontvangst mogen nemen. Een verhaal heeft mij dagen bezig gehouden omdat het een heel heftig verhaal was en ik mij afvroeg hoe het komt dat diegene weer volop kan genieten van het leven. Het antwoord weet ik dankzij mijn studie maar toch bleef de vraag in mijn hoofd aanwezig omdat ik andere mensen zie 'vechten' en/of 'tobben' met wat in het verleden is gebeurd. Niet achterom (naar het verleden) kijken en genieten van het heden....voor sommigen weggelegd, voor anderen niet. Energie tanken, tijd voor jezelf maken en dat doen wat je heel graag doet is ontzettend belangrijk in onze huidige, deels zeer drukke, maatschappij. Zelf leven en richting geven in plaats van geleefd en bestuurd worden....eigenlijk weten we het allemaal wat goed voor ons is. De vraag is waarom we het zo weinig (of niet) doen? Binnenkort ga ik opnieuw energie tanken in de bergen van Zuid-Duitsland en allemaal dingen doen die ik leuk vind. Ik wens iedereen een fijne vakantieperiode! Nog drie maanden en er breekt een nieuw tijdperk aan.....namelijk die van het voortgezet onderwijs. Vorige week ontving ik het goede nieuws dat mijn oudste zoon plaatsbaar was bevonden voor het speciale voortgezet onderwijs voor autisme....ik was erg blij met dit nieuws want ik had voor hem geen alternatief. Wel zal hij waarschijnlijk terug aan de medicatie moeten. Niet dat ik er tegen ben maar ik vind het wel jammer dat hij ook in het speciale onderwijs met de stroom mee moet kunnen. Zonder medicatie is mijn zoon weliswaar een stuk impulsiever maar ook een stuk gevoeliger, leuker en vol humor. Vorige week was voor mijn zoon al een week van verandering en loslaten. Zonder vooraan-kondiging, zonder afscheid te hebben kunnen nemen, stond er een nieuwe chauffeur aan de deur. De planningen/ritten van/naar zijn school zijn gewijzigd, meer kinderen van diverse scholen zitten nu in één bus en zijn reistijd is meer dan verdubbeld. Navraag bij de Gemeente leverde op dat een enkele reistijd van anderhalf uur acceptabel is. De overheid is wel consistent, wat voor mij als 44 jarige binnen een reorganisatie geldt, geldt ook voor een 12 jarige jongen met een handicap die naar school moet. Dat een chauffeur binnen deze doelgroep meer is dan alleen een bestuurder van een busje die personen van A naar B brengt schijnt zich niemand meer te realiseren. Het gaat keihard om geld en om niets anders. Mijn zoon mist nu nog zijn ‘oude’ chauffeur, want hij was toch diegene die een half jaar lang zijn traantjes zag als er iets was voorgevallen op school of die de vreugdeverhalen als eerste mocht aanhoren. Geen afscheid nemen, geen dankjewel zeggen....dat stukje menselijkheid is helaas al verloren gegaan. Voor mijn zoon zal dit niet het laatste afscheid zijn aangezien hij de komende jaren nog heel wat uren in een busje zal doorbrengen.
Een paar dagen terug heb ik een kerstmarkt bezocht. Niet die van Düsseldorf, Aken of Keulen maar van die van de school van mijn oudste zoon. Een kleine kerstmarkt met 10 kraampjes met alleen maar geknutselde spulletjes waarvan de opbrengst naar een goed doel gaat. Mijn zoon zit op speciaal onderwijs en ik ben erg onder de indruk van de kwaliteiten en de zorg van deze school. Op deze school mag hij zijn wie hij is, op deze school hoeft hij geen methylfenidaat (Ritalin) te slikken, op deze school wordt iedereen geaccepteerd zoals hij is. Als ik terugkijk naar de deels heftige jaren op het reguliere onderwijs, naar alle gebeurtenissen en gemene pestpartijen dan had ik hem deze veilige school veel eerder gegund. In het reguliere onderwijs hebben diverse leerkrachten hun best gedaan mijn zoon les te geven maar altijd naar eigen inzichten en aanwezige competenties en nooit vanuit het brede kader autisme en wat mijn zoon nodig heeft. Ik heb mij vaak mee laten slepen door overtuigingen, door de hoop op verandering en door het systeem op zich; namelijk zo lang mogelijk in het reguliere onderwijs blijven. Speciaal onderwijs is speciaal en dat voelt mijn zoon ook en voor zijn doen gaat hij weer graag naar school. Door zijn stug gedrag valt zijn extreme gevoeligheid wat in de achtergrond maar hij kan feilloos voelen wie hem mag, en wie niet. Wil je van hem iets gedaan krijgen dan moet het vertrouwen er zijn en als er vertrouwen is groeit de motivatie.......heel logisch maar toch begreep dit niet altijd iedereen. Op de avond van de kerstmarkt stond ik bij de vuurkorven mezelf op te warmen en kon ik mijn mega enthousiaste zoon zien hoe hij telkens terugkeerde naar de kraam van zijn klas om met zijn juf te kletsen. Hij was blij en hij was trots, trots dat hij op deze school zit. Hij was ook een beetje verdrietig omdat hij besefte dat dit de enige en laatste kerstmarkt is die hij op deze school meemaakt omdat hij volgend schooljaar naar het voortgezet (ook speciaal) onderwijs gaat. Speciaal onderwijs is er voor speciale kinderen en kinderen met autisme zijn speciaal! Voor iedereen die mijn berichten leest: hele fijne en gezonde kerstdagen gewenst!
.....lijkt mij een geweldige boektitel voor een nog te schrijven boek over autisme. Misschien dat ik het ooit ga schrijven....een boek met ware verhalen uit het leven. Een hoofdstuk zal ik wijden aan de diverse scholen en leerkrachten waar mijn zoon de afgelopen twee jaar mee te maken heeft gehad. Ook zal ik een hoofdstuk schrijven over de creativiteit van mijn zoon. En daarmee bedoel ik niet om vanuit het niets oplossingen te verzinnen maar om vanuit alle opgeslagen informatie die details weten te reproduceren die ertoe kunnen bijdragen het doel te bereiken. Een tijdje terug heeft zijn oma hem een verhaal verteld over vroeger, over een ruzie die ik ooit met haar had. Alle details heeft mijn zoon opgeslagen want totaal onverwacht en volledig uit verband kreeg ik een weerwoord toen ik aangaf dat ik een bepaalde scheldpartij van hem niet kon waarderen.
De brug tussen Denemarken en Zweden zal ook genoemd worden omdat deze indirect aanleiding was mijn zoon op zijn IQ te laten testen. Naast zijn hoogbegaafdheid heeft hij een geweldig gevoel voor humor en is hij op zijn manier bijzonder gevoelig.....hij is anders omdat zijn hersenen anders werken. Anders zijn is behoorlijk moeilijk en hij is vaak verdrietig omdat hij zichzelf (zijn handelen dat hij (nog) niet kan sturen) soms niet kan begrijpen. Voor mensen die 'anders' zijn en 'anders' waarnemen is maar weinig begrip. Ik zou aan mijn boek zo maar een hoofdstuk over andere ouders en hun acties/oordelen over mijn zoon kunnen toevoegen. Over de uitnodiging van het eerste kinderfeest in twee jaar tijd waarvoor mijn zoon nog geen jaar terug werd uitgenodigd, de luchtsprong die mijn zoon maakte en de email die ik een paar dagen later ontving dat het een vergissing was dat mijn zoon was uitgenodigd. Over een flyer die op het schoolplein aan alle ouders werd uitgedeeld en die over mijn zoon (de verloedering van de normen en waarden van school) ging omdat men zonder vooraf navraag te doen, een verkeerde conclusie tussen twee gebeurtenissen had getrokken. Die harde wereld heet weliswaar 'realiteit' maar wellicht dat ik deze zal overslaan want als ik ga schrijven wil ik mensen meenemen en enthousiasmeren. Het zal een luchtig en deels grappig boek worden zodat ik indirect bij de lezer een stukje acceptatie kan genereren. Je zult maar autisme hebben, jezelf niet kunnen begrijpen en ook door anderen niet begrepen worden. Au! tis me wat!! Wat mijn toekomstplannen betreft zo kan ik bij vlagen behoorlijk ongeduldig zijn. Enerzijds omdat ik zelf de behoefte heb om anderen mee 'op reis' te nemen en anderzijds omdat ik toe ben aan iets compleet nieuws. Mijn opleiding is een inspiratiebron, verrijking, spiegel en een soort reisgenoot naar mijn uiteindelijk doel maar prikkelt mij tevens het geleerde te gaan toepassen. Daarnaast borrel ik van de ideeën: ik wil mij veel meer gaan verdiepen in vormen van gedragsverandering zoals bijvoorbeeld ACT en Mindfulness en ik wil in Frankrijk ook iets aanbieden voor kinderen in het autistisch (ASS) spectrum. Mijn gedachten dwarrelen regelmatig af naar dingen die er nog helemaal niet zijn. Vorige week was ik een week op vakantie en ik had mij vooraf voorgenomen bewuster van die week te genieten. Expres heb ik die dingen thuis gelaten die mij en mijn gedachten zouden kunnen gaan afleiden. Geen telefoon, geen internet en geen laptop(s). Deze keer was ik voor mijn werkgever niet bereikbaar en s'avonds heb ik geen email gecheckt of foto's bewerkt. Ik heb die week van mijn omgeving, de rust en de mooie natuur genoten. Met regenjas aan heb ik tussen de grote beukenbomen op de grond gelegen, mijn haren laten wapperen tijdens de storm/stortbui op de heidevlakte, in de zon van een kop koffie genoten. Natuurlijk dwarrelden mijn gedachten af en toe af naar dingen die er privé spelen, casuïstieken op het werk, mijn toekomstplannen maar toch was ik sinds lange tijd weer bewuster op vakantie en heb ik intenser genoten van de bijzondere momenten. Terug in Nederland viel het mij op dat de meeste mensen mij vroegen of ik goed weer heb gehad; slechts een enkeling vroeg of ik een goede vakantie heb gehad. Apart dat de maatstaf, wellicht onbewuste interpretatie voor een goede vakantie, het weer is.
Voor elk weertype is er gepaste kleding dus het weer vormt geen enkele belemmering om niet te genieten van het moment, c.q. de plek waar ik ben. Sterker nog, na een doorweekte wandeling en warme douche voelde ik mij extra ontspannen en kiplekker. Het was net alsof de stevige regenbui mijn gedachtes mee had weggespoeld......de kracht van de natuur! |
NIEUWSRegelmatig zal dit blog bijgewerkt worden met nieuwsfeiten rondom mijn plannen, opvoeding, gedragstherapieën, coaching, autisme, natuur, burn-out, perfectionisme, talenten, lichaam, geest, voeding, beweging, angsten, persoonlijke kracht, spiegelen, innerlijke rust, balans, stress, blinde vlek, belemmeringen, ontspanning, ervaringen rondom mijn kinderen en nog veel meer....... Archives
February 2019
Categories
All
|
RSS Feed