Twee jaar terug schreef ik in mijn blog ‘twijfel’ over een vrouw die bij haar partner bleef omdat ze hoopte dat haar geluk, een nieuwe liefde in een volgend leven zou komen. Ze was al lange tijd erg ongelukkig omdat haar man als gevolg van een ongeluk/hersenbeschadiging behoorlijk veranderd was en in haar relatie elke vorm van aandacht voor elkaar, warmte en liefde ontbrak. Zij durfde de knoop niet door te hakken omdat ze samen met hem een mooi huis had en ze zich door het gezamenlijk financieel fundament luxe aankopen kon permitteren. Een paar weken terug zag ik haar opnieuw samen met haar man......ze was nog steeds bij hem. Terwijl ik met haar sprak observeerde ik hem. Zijn blik was ‘leeg’ en het leek wel alsof hij in zijn eigen wereld leefde en de omgeving niet of nauwelijks waarnam. Uiterlijk zag ik een 'gezonde' man van achterin in de vijftig maar zijn waarneembare gedrag liet vermoeden dat hij die mentale leeftijd niet haalde. Enerzijds vond ik het knap dat ze dit offer bracht, anderzijds kon ik ook heel goed zien hoe slecht het met haar ging. Ze heeft een man maar geen (gespreks) partner, ze heeft iemand om zich heen maar is toch eenzaam. Helaas was ons gesprek te kort en de setting niet optimaal. Op weg naar huis had ik het met haar te doen omdat zij voor mijn gevoel ‘gevangen zat’ in haar eigen opgelegde normen en waarden. Mijn gedachten dwaalden van haar naar een andere vrouw die samenleeft met een man die ik als ‘narcist’ zou classificeren. Ook zij houdt zich vast aan ‘(n)iets’ en neemt de pesterijen en verbale mishandelingen van haar partner voor lief. Zij is na een jarenlange relatie zo murw geslagen en volledig financieel van hem afhankelijk geraakt dat het niet eens meer in haar opkomt bij hem weg te gaan. Voor beiden hoop ik dat 2016 een jaar gaat worden waarin ze tot andere/nieuwe inzichten gaan komen zodat ze voor zichzelf durven op te komen!
0 Comments
Wanda is nogal kieskeurig wat hondenbrokken betreft. Het restant welk ik mee had gekregen en welke zij blijkbaar jarenlang heeft gegeten, raakte ze bij mij niet aan. In een dierenspeciaalzaak een nieuwe kleine hoeveelheid overheerlijke (aan de foto's op de zak te oordelen) hondenbrokken gehaald maar bij de derde portie begon ze al minder te eten. Na dagen van 'de brokken moeten toch op' en een hond die mij telkens aankeek van 'ik wil ander eten' ben ik overstag gegaan en heb ik opnieuw (na deskundig advies) andere brokken gekocht. De twee zakken 'oude' hondenbrokken stonden in de kelderkast en telkens als ik iets wilde pakken moest ik om de zakken heen lopen. Een paar dagen terug heb ik de inhoud van de zakken in schaaltjes gedaan en een deel van de brokken aan Wanda gegeven in de hoop dat ze na een paar weken haar oude brokken wilde eten. Haar blik naar mij was duidelijk: NEE. Omdat ik druk bezig was heb ik beide schalen op de keukentafel geparkeerd. Over mijn jongste heb ik al het een en ander hier geschreven, hij is diegene die altijd eerst iets doet alvorens na te denken. Terwijl ik dus aan het opruimen was en druk heen en weer liep, was hij thuis gekomen van school. Ik was met de was bezig toen ik hem vanuit de keuken hoorde roepen 'mama, mag ik wat van die pepernoten pakken'. Ik dacht alleen maar 'welke pepernoten'? Terwijl jongste de eerste pepernoot net in zijn mond had gestopt riep zijn oudere zus 'dit zijn hondenbrokken gekkie'.
Ruim drie jaar geleden, tijdens het eerste jaar van mijn opleiding, heb ik voor het eerst van Burrhus Skinner, psycholoog en grondlegger van het behaviorisme gehoord. Hij had onderzoek gedaan naar operante coditionering waarbij werd aangetoond dat het betreffende testdier een verband legde tussen een bepaalde situatie en een bepaald gedrag als gevolg van de gunstige of ongunstige consequenties die dat gedrag in die situatie heeft. Gedrag dat wordt aangeleerd en in stand wordt gehouden door de consequenties van dat gedrag, werd door Skinner operante conditionering genoemd. Sinds de komst van Wanda ruim twee weken geleden (zie mijn blog) heb ik vaak aan Skinner moeten denken. Wanda heeft namelijk bepaald aangeleerd gedrag waar ik minder blij mee ben.....zo vindt ze het heerlijk languit op mijn bank te liggen. Gezien het feit dat Wanda zich in de rui bevindt leek mijn bankstel, ondanks deken, meer op Wanda dan de grijze tweezits die ik had. Gelukkig leert Wanda erg snel en zit ik weer op mijn bank en Wanda op een heerlijk kussen. Wat de auto betreft is Wanda minder leergierig. Met geen mogelijkheid springt Wanda in de achterbak van mijn auto; ook met heerlijk ruikende snoepjes doet ze het kunstje niet. Ik moet Wanda min of meer in de auto tillen en dat is een hele opgave aangezien Wanda nogal wat weegt. Eerst dacht ik dat Wanda niet gewend was om auto te rijden, ze kijkt mij namelijk vragend aan van 'wat wil je toch van mij' maar niets bleek minder waar. Een paar dagen terug vernam ik van een kennis dat Wanda altijd voorin op de bijrijder stoel mocht zitten en dat menigeen die de auto zag rijden zich weleens afvroeg wie er achter het stuur zat....Wanda of haar vorig baasje. Het is dus niet de auto maar de plaats waar het bij Wanda om gaat. Over vier maanden gaat ze mee naar Frankrijk en dat betekent dat Wanda bij het geluid van het pakken/horen van de autosleutels al in de achterbak moet kunnen springen. Een tip van Skinner zou zeer welkom zijn!
|
NIEUWSRegelmatig zal dit blog bijgewerkt worden met nieuwsfeiten rondom mijn plannen, opvoeding, gedragstherapieën, coaching, autisme, natuur, burn-out, perfectionisme, talenten, lichaam, geest, voeding, beweging, angsten, persoonlijke kracht, spiegelen, innerlijke rust, balans, stress, blinde vlek, belemmeringen, ontspanning, ervaringen rondom mijn kinderen en nog veel meer....... Archives
February 2019
Categories
All
|