Mogen jongens nog wel jongens zijn?

Mijn basisschooltijd heeft zich grotendeels in de jaren ’70 in Berlijn afgespeeld; weer of geen weer als kind speelde je in die tijd buiten. Op de speelplaatsen waren er altijd andere kinderen te vinden, soms speelde je samen, soms was er ruzie en soms vocht je een conflict letterlijk uit. Ik kan mij nog goed aan de blauwe plekken herinneren toen ik, samen met een vriendin, door een groep jongens met kastanjes werd bekogeld. Het was terug vechten of vluchten. Ook heeft mij een andere jongen ooit een behoorlijke pluk haren uitgetrokken….ik zie hem nog staan met mijn haren in de hand, ik had pijn en hij was zich rot geschrokken. Ik leerde van jongs af aan om voor mezelf op te komen want mijn moeder was hiermee niet gemoeid; soms vertelde ik ’s avonds wel wat er overdag was gebeurd maar in die tijd was het normaal dat je je eigen boontjes dopte.

Hoe anders is het nu. Als moeder van twee jongens ervaar ik bijna dagelijks dat 'stout' jongensgedrag niet meer gewenst is. Mijn jongste zoon is onlangs van school gewisseld; door de grote kloof tussen zijn verbaal en performaal IQ heeft hij een speciale onderwijsbehoefte en laat hij ook regelmatig niet gewenst gedrag zien. Onlangs kreeg ik een email van zijn nieuwe juf met alle punten die die dag waren opgevallen. Die email zorgde ervoor dat mijn humeur op een soort 0-punt belandde; ook omdat ik die dag al een email met zorgpunten over mijn oudste zoon had ontvangen. Niet dat ik had verwacht dat de jongste ineens in een engeltje zou zijn getransformeerd maar er werden ook punten genoemd die voor mij geen opvallend maar jongens gedrag zijn. In mijn klas in Berlijn zaten 30 kinderen waarvan ongeveer de helft jongens en ik kan mij herinneren dat de meeste jongens anders waren dan de meisjes: een vloekte continue, een maakte altijd overal een grapje van, een paar waren druk, een was motoriek beperkt; in mijn schooltijd doodnormaal zonder dat hier speciale aandacht voor was. Al die jaren hebben ze bij mij in de klas gezeten en was de klas van 30 kinderen een hechte groep....wij kenden elkaar door en door. Aan verbale pesterijen of het compleet buitensluiten van een klasgenoot kan ik mij niet herinneren; natuurlijk had je wel wat groepjes en de samenstelling kon ook nog weleens wisselen naar gelang er conflicten waren, maar ouders bemoeiden zich in die tijd nergens mee. Over andermans kinderen praten geschiedde niet.

Als ik terugdenk naar de email van de nieuwe juf, het eerste gesprek en alle gesprekken op de oude school dan kom ik min of meer tot de conclusie dat het tegenwoordig gewenst is dat een jongen, in dit geval mijn jongste zoon, over meer vrouwelijke eigenschappen als goed communiceren en vooral erover praten, samenwerken, en sensitiviteit moet beschikken. Vorige week vernam ik van een bekende, tevens moeder van een vriendje van mijn jongste zoon dat ze van andere moeders had vernomen dat mijn zoon met afspreken een leuk kind was maar dat je hem niet moest uitnodigen op een kinderfeestje want dan was hij te druk.

Aangezien ik jongens heb die wat impulsiever kunnen reageren, af en toe kattenkwaad uithalen, soms wat drukker zijn en boos worden als ze iets niet zint, kan ik nog vele emails en gesprekken tegemoet zien.
Echte jongens blijven tenslotte echte jongens!