De laatste maanden stonden in het teken van het zoeken naar balans tussen werken, gezin, huishouden, hobby’s en toekomstplannen. Alles geeft en kost energie dus de zoektocht naar evenwicht bestaat vaak uit keuzes maken. Een keuze die ik eind vorig jaar gemaakt heb was om mijn oude vertrouwde werkplek en de daaraan verbonden klanten en collega’s los te laten en elders opnieuw te starten. Deze verandering heeft mij opnieuw geleerd dat het oude achterlaten helemaal niet erg is en er daarvoor in plaats nieuwe en leuke dingen komen. Met deze ervaring ben ik naar de mogelijkheden van mijn toekomstplannen gaan kijken. Zo zeer ik van Frankrijk hou en zo mooi de natuur daar is, blijft het met mijn budget een soort onmogelijke zoektocht. Vanaf het moment dat ik Frankrijk min of meer vaarwel heb gezegd als potentiële tweede woonplek is een andere wereld van mogelijkheden voor mij open gegaan. Per toeval heb ik een regio ontdekt waar leuke objecten worden aangeboden en die voor mij heel goed aanvoelt; ineens lijken de puzzelstukjes in elkaar te vallen. Binnenkort heb ik een afspraak met makelaars om een paar huizen te gaan bekijken. De kans is groot dat Maison de Campagne een nieuwe naam krijgt! Een andere zoektocht waaraan ik recent begonnen ben is een geschikte vorm van voorgezet onderwijs voor mijn jongste zoon vinden. Hij heeft een speciale onderwijsbehoefte doordat hij zeer visueel is ingesteld een groot verschil tussen verbaal en performaal IQ heeft. Hij is speciaal en heeft super mooie talenten maar een ding vindt hij echt niet leuk: taal en alles wat daarmee samenhangt….en dat is nogal wat. En laat taal nu HET zijn waarbij scholen geen concessies doen. Al zit je op het speciale onderwijs, al heb je een dyslexiepas, je krijgt gewoon allemaal dezelfde boeken, de reguliere huiswerkopdrachten en dezelfde proefwerken. Als je nuanceverschillen bij meerkeuzevragen als dyslecticus moeilijk vindt heb je dikke vette pech gehad! Nog meer pech heb je als je voor een vak maar een proefwerk, zijnde deze vorm, per kwartaal krijgt en dit tevens je rapportpunt is. En hele vette pech heb je vervolgens als je naar het VWO wilt maar door dit rapportpunt de school iets anders ‘beslist’. In mijn zoektocht betreffende mijn jongste zoon stuit ik nu al op muren en heb ik nog geen antwoord ontvangen op vragen die ik heb. De gemeenten zijn verantwoordelijk geworden voor de uitvoering van de 'nieuwe' Jeugdwet want 'slimme verbindingen en snel, dichtbij en effectieve hulp bieden' is het uitgangspunt. Die zogenaamde slimme verbindingen zorgen er in ieder geval voor dat heel veel kinderen (en ouders) het nog moeilijker krijgen om gebruik te maken van het speciale onderwijs en dat 'hulp' nog langzamer en stroperiger gaat dan eerst. Hoe zei Koning Stach toch zo mooi: “Mensen zijn zo consequent als een toverbal en zo voorspelbaar als een tsunami.”
0 Comments
Vorige week kwam ik na een lange werkdag letterlijk binnen gevallen. Gymrugzakken, boekentassen, jassen en heel veel schoenen lagen opeengestapeld bij de deur; de piramide van cheops was er niets bij. Over de keukentafel zal ik niet al te veel uitweiden; de oude tafel van 1 meter 80 heb ik in november ingeruild voor een tafel van 2 meter 40 en sindsdien moet ik nog meer moeite doen om aan deze tafel te kunnen eten. In plaats van één kant worden nu beide uiteinden gebruikt om spullen neer te leggen en te stapelen.
Mijn oudste zoon (autistisch) was vorige week extreem boos op mij omdat ik voor zijn verjaardag twee kleine verrassingscadeau's had gekocht en hij liever (meer) geld wilde. Ik wist zeker dat hij er blij mee zou zijn, maar omdat hij zich niet kon indenken dat ik iets leuks had verzonnen, kreeg ik een scheldpartij over mij heen. Nu ben ik al heel wat gewend maar zijn boosheid raakte mij toch. Een dag later pakte hij lachend de cadeau's uit en was hij super blij met mijn verrassing.....ik had die dag twee boeken ontvangen en ik twijfelde geen seconde welk boek ik als eerste zou gaan lezen. Blijkbaar moet ik heel veel geluk hebben! Op zoek naar mooie metaforen voor mijn presentatie/verdediging stootte ik deze week op een hele mooie spreuk van Olaf Hoenson “Twijfel is een fantastische lijm. Je komt er nooit door van je plaats”. Als je wel durft te kiezen kom je van je plaats.....soms op plaatsen waar je liever niet wilt zijn. Deze ervaring had ik gisteren toen ik in het centrum van Utrecht mijn TomTom niet begreep. Hoezo over 150 meter naar rechts? Daar is helemaal geen straat? Over 50 meter wel. Ik twijfelde, heel even want mijn intuïtie gaf aan dat ik daar niet ‘mocht’ komen.....toch ben ik rechts af gegaan en wat reed het daar lekker, helemaal geen auto’s! Het verkeerslicht zag er wel wat vreemd uit, leek erg op de Eindhovense verkeerslichten voor bussen. Geweldig, ik was op het busbanencircuit van de stad Utrecht beland en stond even later midden op een kruising voor alleen bussen te wachten en te hopen dat de detectielussen mijn Duitse bolide zouden zien/voelen. Zeker 15 bussen passeerden mij en de gezichten van de chauffeurs spraken boekdelen. In de verte zag ik een wat kleinere bus met het logo van mijn werkgever, liever een leuk gesprek met een collega dan nog langer op de busbaan rijden. Helaas, ze verdwenen door het donker oranje verkeerslicht en ik besloot ‘braaf’ te stoppen. Gelukkig kon ik weer een ‘normale’ straat inrijden en aansluiten in de lange rij auto’s.....toch wel fijn die busbanen! Als je twijfelt kom je dus niet van je plek en mis je kansen op nieuwe evaringen/ontmoetingen. Een tijdje terug had ik een gesprek met een vrouw die niet twijfelde.....zij bleef bij haar partner omdat ze ervan overtuigd was dat haar geluk, de grote liefde, pas in een volgend leven zou komen. Haar man was ten gevolge van een ongeluk in persoonlijkheid veranderd (hersenbeschadiging) en in de relatie ontbrak al jaren warmte en liefde. Ze had zich gestort op dingen en mensen in het hier en nu die haar wel energie en warmte gaven maar diep van binnen voelde ik bij haar het enorme gemis. Enigszins verbaasd maar ook aangedaan door haar overtuiging heeft mij haar verhaal nog lang bezig gehouden. Het geloof in iets kan je helpen voorruit te komen maar hopen op je geluk in een volgend leven is wel heel ver weg. En wat als het dan niet komt? Het gezamenlijk opgebouwde financiële fundament (huis, materiële welstand) durven velen niet op te geven voor iets wat er nog niet is. Mensen twijfelen als de balans niet kan worden opgemaakt....als men dus niet kan overzien wat een keuze op termijn oplevert. Op zich logisch want zekerheid en veiligheid behoren tot de basisbehoeften van de mens, net als eten en drinken. Maar wat als er een LevensTomTom bestond die aangeeft 'u moet hier afslaan'?
Zouden er dan meer mensen over de busbaan rijden? Op mijn verhaal over loslaten heb ik hele mooie reacties mogen ontvangen waarvoor ik zeer dankbaar ben. Niets is mooiers dan stukjes levensverhalen ‘cadeau’ te krijgen. Helaas heb ik de oplossing voor loslaten nog niet gevonden want anders zou ik al gedeeltelijk in Frankrijk wonen......waarmee ik wil aangeven dat diegenen die in een proces van loslaten zitten of daarover twijfelen niet alleen zijn. Mijn dochter moest deze week ook loslaten. Na heel veel inspanning had zij van een grote ballon en papier maché een hele mooie olifant gemaakt met grote oren en een grappige slurf. De olifant was zo echt en zo mooi geworden dat ze hem eigenlijk niet meer weg wilde geven. Grappig dat je van een ballon, wat kranten en lijm iets kunt creëren en dat je hersenen zich even later hieraan gaan hechten (deze signalen afgeven). Kinderen hebben minder meegemaakt dan volwassenen en zijn in bepaald gedrag nog puur omdat ze gebeurtenissen niet of minder onbewust kunnen koppelen. Ondanks dat ik zoiets had van ‘het is maar een ballon’ zag mijn dochter alleen de olifant waarvoor ze heel veel moeite had gedaan en was zij oprecht verdrietig dat ze van hem afscheid moest gaan nemen. Het was ook heel vertederend te zien dat je als kind nog dit soort ‘zorgen’ hebt. Uiteindelijk is de olifant van eigenaar gewisseld en had mijn dochter weer plek voor iets nieuws en dat nieuwe kwam heel snel want helemaal blij kwam ze thuis met een geknutselde pony.....de essentie van loslaten: je ruilt een olifant voor een pony! Surprisetijd is elk jaar weer een hele drukke tijd. Gezellig samen knutselen en je kinderen motiveren voor iemand anders iets moois te maken heeft ook z’n charme. Nu zal niet elke ouder zich geroepen voelen actief mee te gaan knutselen maar een toeziend oog erop na houden in het belang van een klas/groepsproces is m.i. toch het minste wat je kunt doen.
Elk jaar levert een surprise naast blije kinderen ook enkele verdrietige en teleurgestelde kinderen op. Mijn autistische zoon kwam twee jaar terug ook huilend uit school omdat het kind wat hem getrokken had geen surprise had gemaakt. Nu vindt hij zelf iets verzinnen en knutselen ook een onmogelijke opgave maar SAMEN komen wij er altijd wel. Het verdriet en onbegrip was echter groot en ook dit jaar had een andere jongen wat tranen moeten laten omdat een ander kind geen aandacht aan de surprise had besteed. Blijkbaar is er thuis geen tijd en aandacht voor. Erg jammer want de primaire gedachte achter surprises, achter het sinterklaas- en kerstverhaal is toch aandacht voor iemand anders hebben, iets goeds doen voor iemand anders, moeite doen voor iemand anders, naastenliefde, iemand verrassen......surprise, surprise! Loslaten betekent ruimte maken en kansen creëren. Los MOETEN laten betekent soms ook afscheid nemen, pijn en verdriet voelen. In mijn leven speelt loslaten (deels moeten) een heel belangrijke rol en ik laat steeds bewuster en sneller los.....ik kan het nog net geen favoriete bezigheid noemen. Loslaten is deels een bewustwordingsproces waarin je tot het inzicht komt dat je wordt belemmert en deels is het ook een soort rouwproces omdat je afscheid moet nemen. Afscheid van gewoontes, afscheid van bepaald gedrag, afscheid van je gedachten, afscheid van een bepaalde levensfase en soms ook afscheid van personen. Afscheid nemen is niet makkelijk en daarom hebben ook veel mensen moeite met loslaten. Deze week had ik een uitvaart en na een hartverscheurend verhaal van de zoon van de overledene zei de pastoor dat wij haar moesten loslaten, ook al deed het veel pijn. Maar, hoe doe je dat, het loslaten? Al zittend in de kerk dwaalden mijn gedachten af naar een gesprek van een tijdje terug welk ik met een vrouw had die ten gevolge van een noodlottig ongeluk twintig jaar terug een van haar kinderen had verloren. Een vrouw die actief in het leven stond, veel ondernam, van haar kleinkinderen genoot en die in mijn optiek volledig van het leven genoot. Zij heeft moeten loslaten en tegen het einde van ons gesprek zei ze met een rustige stem: ‘Silvia, ik heb met het verlies leren leven maar het eerste waarmee ik elke dag opsta en het laatste waarmee ik elke dag naar bed ga is mijn overleden kind’. In bijna alle gesprekken die ik met mensen heb zijn de belemmeringen die ze voelen de gemeenschappelijke overeenkomst waardoor men geen stap vooruit durft te maken en zodoende de oude situatie niet los kan laten. Onlangs nog had ik een gesprek met iemand die vertelde dat ze niet gelukkig was in haar huidig leven ondanks dat ze alles had waarvan ze vroeger droomde, namelijk een gezin en een gezellig huis. Ze was wel doorgegaan met haar leven maar ze kon haar ex-partner niet loslaten en de aanwezige gedachtes aan hem zorgden voor veel onrust en belemmerden haar van het hier en nu te genieten. Ten grondslag lag hier m.i. nog een stukje onverwerkt liefdesverdriet en een relatiebreuk zonder goede/voldoende gesprekken. Haar verhaal had deels het mijne kunnen zijn met het verschil dat ik heb losgelaten en daardoor veel ruimte en energie gecreëerd heb voor nieuwe ervaringen en ontmoetingen. Mijn advies aan haar voor een eerste stap was om een notitieboekje te kopen en alle positieve gedachtes over haar ex-partner op te schrijven maar ook alle negatieve redenen waarom ze uit elkaar zijn gegaan en deze telkens na te lezen op het moment dat hij weer in haar gedachtes opdook. Een gedachtes aan een bepaalde gebeurtenis/herinnering roept een gevoel op en de intensiteit van het gevoel overheerst soms het (kritisch) denken. Liefdesverdriet overheerst soms elke vorm van denken en daarom is het opschrijven een klein hulpmiddel om een bewustwording (en later acceptatie) in gang te zetten......vaak weten wij maar al te goed dat een persoon niet bij ons past en verdringen wij dit feit. Loslaten of beter gezegd, het niet-los-kunnen-laten zal regelmatig als thema terugkeren op deze website omdat het centraal staat voor elke vorm van verandering en persoonlijke groei. Vaak ligt hier een vorm van angst of een onjuist zelfbeeld aan ten grondslag; hierop zal ik binnenkort terugkomen.
|
NIEUWSRegelmatig zal dit blog bijgewerkt worden met nieuwsfeiten rondom mijn plannen, opvoeding, gedragstherapieën, coaching, autisme, natuur, burn-out, perfectionisme, talenten, lichaam, geest, voeding, beweging, angsten, persoonlijke kracht, spiegelen, innerlijke rust, balans, stress, blinde vlek, belemmeringen, ontspanning, ervaringen rondom mijn kinderen en nog veel meer....... Archives
February 2019
Categories
All
|