Taal

Toch knap dat wij door te lezen en te spreken gedachten, wensen en informatie aan anderen over kunnen brengen. Taal is een wonderbaarlijk mooi communicatiemiddel waarmee wij onze lichamelijke behoeften aangeven maar ook onze sociale behoeften bevredigen. Aan het uitwisselen van ideeën, ervaringen en gevoelens heeft de mens sterke behoefte. Of we blij, verdrietig, opgewonden of gefrustreerd zijn, we hebben iemand nodig tegen wie we dat kunnen zeggen. Maar, taal is ook een instrument voor denken en leren. Met behulp van taal kunnen wij plannen maken, problemen signaleren, redeneren, alternatieven bedenken, problemen oplossen, fantaseren en voorspellen. Het leren en begrijpen van taal is belangrijk voor een goede sociale, emotionele en intellectuele ontwikkeling.

Maar, begrijpen en interpreteren we wel altijd datgene op de correcte manier wat de andere wilde overbrengen? Mijn voorgaande berichten over verwachtingen, twijfels, loslaten etc. hebben ook allemaal met (soms ontbrekende of verkeerd geïnterpreteerde) communicatie te maken.

Na bijna twee jaar studeren kom ik erachter dat ik grote moeite heb met het interpreteren van de vraagstelling van meerkeuzevragen en het filteren van het juiste antwoord als er twee antwoorden qua betekenis veel op elkaar lijken. Kleine taalnuances ontdek ik soms pas achteraf. Wil je tegenwoordig in Nederland een Bachelor- of Masterdiploma ontvangen dan moet je de kunst van het interpreteren van taal, naast natuurlijk een ruim kennis-, geheugen- en toepassingsvermogen, goed beheersen.
Vraag: Geert heeft een afspraak bij de huisarts en ontmoet onderweg Piet. De huisarts stelt de diagnose griep. Wie heeft er griep?
A.) Geert
B.) Piet
C.) de huisarts
Een van de antwoorden is goed maar het gaat er niet meer om, om inzicht in je beredenering naar het antwoord te krijgen. Nee, ergens midden op bladzijde 385 van je boek stond dit als voorbeeld genoemd en we willen weten of je dit onthouden hebt.

Mijn kinderen hebben alle 3 moeite met taal; ieder op zijn manier maar de oorzaken liggen in de verwerking/interne communicatie van de hersenen en zintuigen. Mijn oudste (autistische) zoon lispelde en sliste in zijn jonge jaren regelmatig en ofschoon het soms grappig klonk en ik ook regelmatig dacht dat het door de ontbrekende tanden kwam, maakte ik mij zorgen en was ik blij dat hij in groep 3 op taal ‘getest’ werd door de GGD. Ondanks zijn geslis en gelispel werd hij niet doorverwezen naar een logopediste maar kreeg ik als terugkoppeling ‘wat een apart kind’. Wat bleek, mijn zoon was met de logopediste in een discussie terecht gekomen die hij gewonnen heeft. Hij wilde de eerste zin ‘Jantje gaat naar school’ niet nalezen als hij niet wist wie Jantje was. De logopediste gaf aan dat Jantje maar een voorbeeld was en dat daar ook een andere naam had kunnen staan waarop mijn zoon aangaf niet mee te werken als zij  hem niet meer informatie over Jantje kon geven. Het woord voorbeeld kende hij toen nog niet en bleef daarom waarschijnlijk haken. Nu terugkijkend is dit wel inherent aan mijn zoon want hij wil altijd meer weten dan de informatie die hij krijgt.

Mijn dochter schrijft tijdens een zinnendictee, als de concentratie zich verplaatst van ‘wat hoor ik’ naar ‘welke woorden in welke volgorde’ bijna alles op zoals ze het hoort. Hilarisch om te lezen maar voor haar zeer frustrerend om bijna alles rood gecorrigeerd terug te krijgen. Waarom spreekt een leerkracht het woord verschikkelijk ook uit als ‘verschrikkeluk’? Waarom schrijven wij auto als iedereen oto zegt?

Taal, onmisbaar in onze samenleving maar bij vlagen echt onmogeluk!