.....is de dag er dat de basisschooltijd achter mij ligt. ​Nog net niet helemaal want op mijn keukentafel liggen nog een paar schoollades die schoongemaakt moeten worden en er wacht een musical om gehoord te worden maar daarna zeg ik gedag tegen traktaties en kinderfeestjes, het rijouderschap, de begeleiding van uitstapjes, de poetsbeurten en andere dingen waarvan een beroep op me werd gedaan. 
Waren het ooit de poepluiers waarvan ik dacht dat er nooit een einde aan zou komen zo is het nu de basisschooltijd en mag ik er langzaam aan wennen dat er een dag komt dat mijn kinderen een eigen weg gaan.

Gelukkig wil de oudste (ODD-er) thuis blijven wonen en hoef ik niet bang zijn dat het 'empty nest syndrome' mij te pakken krijgt. Gamen (snel internet) en eten zijn de twee basisbehoeften van hem dus waarom zou je hotel mama willen verlaten? Oudste heeft 'gelukkig' geen toekomstdromen, geen ambities, geen kleine doelen.....oudste leeft per dag en het liefste tot diep in de nacht. Hij leeft in zijn eigen universum, hij is zijn eigen universum waarin niets hoeft of moet en waarin hij eindeloos mag schelden. Gelukkig wil hij thuis blijven wonen. Waar ik vroeger nog dacht 'het komt allemaal goed' zie ik nu steeds duidelijker de contouren van 'het komt allemaal anders'.

Dat het vaak anders komt dan vooraf gedacht is wel de rode draad in mijn leven. Toen ik jong was leidde dit weleens tot teleurstellingen, frustraties en verdriet. Later besefte ik dat het  'anders' er juist voor had gezorgd dat ik 'andere' keuzes heb moeten maken die mij ook ergens 'anders' gebracht hebben. Dankzij 'andere' keuzes doe ik 'ander' werk, heb ik 'andere' opleidingen gevolgd, heb ik 'andere' kinderen en vrienden en heb ik in een 'ander' land een huis gekocht. 

Anders betekent persoonlijke groei en nieuwe uitdagingen!

Vijftien jaar geleden was ik hoogzwanger van mijn oudste zoon (autisme) en erg nieuwsgierig wat mij als aanstaande moeder te wachten zou staan. In mijn hoofd had ik ideeën over hoe ik mijn kind (later kinderen) zou opvoeden; mijn ideeën waren enigszins vertroebeld door een soort ideaaldroombeeld. Ik ging er namelijk vanuit dat ik 'engeltjes' zou krijgen die makkelijk in de omgang zouden zijn en vooral goed zouden luisteren.

Als je mij vijftien jaar geleden gevraagd zou hebben wat autisme is had ik waarschijnlijk als anwoord gegeven 'zoals Dustin Hoffman in de film Rain Man'. Laat staan dat ik een idee had wat ASS, PDD-NOS of ODD betekent.
Als je mij vijftien jaar geleden in een glazen bol had laten zien hoe mijn leven er vijftien jaar later uit zou zien had ik het simpelweg niet geloofd! ​

Het is maar goed dat het anders komt dan dat je vooraf denkt! ​Mijn oudste zoon is namelijk 'anders' dan andere kinderen. In het kort kom zijn 'anders' zijn erop neer dat hij zeer moeilijk is in de opvoeding, een antipathie (verzet) heeft voor alles wat 'moet', niet in staat is zijn gedrag aan te passen/te veranderen, verbaal zeer agressief is en geen vrienden heeft. Tel hierbij nog de pubertijd op en het feest is compleet!
In vaktermen is bij hem sprake van ODD (Oppositional Defiant Disorder). 

Mijn ODD-er zoekt elke dag grenzen op en is een kanjer in grove scheldpartijen en kwetsen. Elke dag is een nieuwe zoektocht van wat laat je toe om niet continue strijd en oorlog in huis te hebben en wat is niet acceptabel. Des te ouder hij wordt des te heftiger scheldt hij. Daarnaast is hij extreem aan het puberen en is zijn motivatie om voor iets anders dan gamen zijn bed uit te komen naar een nulpunt gezakt. Het liefste zou hij niet meer naar school gaan. 
Nog wordt hij elke ochtend gewekt, nog wordt hij uit bed gedrillt, nog wordt hij aangespoort om op tijd te eten, zich aan te kleden, zijn tas te pakken, klaar te staan. Nog stuur ik hem naar de douche (als hij al ruim een week niet meer heeft gedoucht), nog bemoei ik mij af en toe met zijn huiswerk als weer een 1 heeft gekregen voor het niet inleveren van een opdracht, nog bemoei ik mij met hem....nog.