De laatste maanden stonden in het teken van het zoeken naar balans tussen werken, gezin, huishouden, hobby’s en toekomstplannen. Alles geeft en kost energie dus de zoektocht naar evenwicht bestaat vaak uit keuzes maken. Een keuze die ik eind vorig jaar gemaakt heb was om mijn oude vertrouwde werkplek en de daaraan verbonden klanten en collega’s los te laten en elders opnieuw te starten. Deze verandering heeft mij opnieuw geleerd dat het oude achterlaten helemaal niet erg is en er daarvoor in plaats nieuwe en leuke dingen komen. Met deze ervaring ben ik naar de mogelijkheden van mijn toekomstplannen gaan kijken. Zo zeer ik van Frankrijk hou en zo mooi de natuur daar is, blijft het met mijn budget een soort onmogelijke zoektocht. Vanaf het moment dat ik Frankrijk min of meer vaarwel heb gezegd als potentiële tweede woonplek is een andere wereld van mogelijkheden voor mij open gegaan. Per toeval heb ik een regio ontdekt waar leuke objecten worden aangeboden en die voor mij heel goed aanvoelt; ineens lijken de puzzelstukjes in elkaar te vallen. Binnenkort heb ik een afspraak met makelaars om een paar huizen te gaan bekijken. De kans is groot dat Maison de Campagne een nieuwe naam krijgt! Een andere zoektocht waaraan ik recent begonnen ben is een geschikte vorm van voorgezet onderwijs voor mijn jongste zoon vinden. Hij heeft een speciale onderwijsbehoefte doordat hij zeer visueel is ingesteld een groot verschil tussen verbaal en performaal IQ heeft. Hij is speciaal en heeft super mooie talenten maar een ding vindt hij echt niet leuk: taal en alles wat daarmee samenhangt….en dat is nogal wat. En laat taal nu HET zijn waarbij scholen geen concessies doen. Al zit je op het speciale onderwijs, al heb je een dyslexiepas, je krijgt gewoon allemaal dezelfde boeken, de reguliere huiswerkopdrachten en dezelfde proefwerken. Als je nuanceverschillen bij meerkeuzevragen als dyslecticus moeilijk vindt heb je dikke vette pech gehad! Nog meer pech heb je als je voor een vak maar een proefwerk, zijnde deze vorm, per kwartaal krijgt en dit tevens je rapportpunt is. En hele vette pech heb je vervolgens als je naar het VWO wilt maar door dit rapportpunt de school iets anders ‘beslist’. In mijn zoektocht betreffende mijn jongste zoon stuit ik nu al op muren en heb ik nog geen antwoord ontvangen op vragen die ik heb. De gemeenten zijn verantwoordelijk geworden voor de uitvoering van de 'nieuwe' Jeugdwet want 'slimme verbindingen en snel, dichtbij en effectieve hulp bieden' is het uitgangspunt. Die zogenaamde slimme verbindingen zorgen er in ieder geval voor dat heel veel kinderen (en ouders) het nog moeilijker krijgen om gebruik te maken van het speciale onderwijs en dat 'hulp' nog langzamer en stroperiger gaat dan eerst. Hoe zei Koning Stach toch zo mooi: “Mensen zijn zo consequent als een toverbal en zo voorspelbaar als een tsunami.”
0 Comments
Twee jaar terug schreef ik in mijn blog ‘twijfel’ over een vrouw die bij haar partner bleef omdat ze hoopte dat haar geluk, een nieuwe liefde in een volgend leven zou komen. Ze was al lange tijd erg ongelukkig omdat haar man als gevolg van een ongeluk/hersenbeschadiging behoorlijk veranderd was en in haar relatie elke vorm van aandacht voor elkaar, warmte en liefde ontbrak. Zij durfde de knoop niet door te hakken omdat ze samen met hem een mooi huis had en ze zich door het gezamenlijk financieel fundament luxe aankopen kon permitteren. Een paar weken terug zag ik haar opnieuw samen met haar man......ze was nog steeds bij hem. Terwijl ik met haar sprak observeerde ik hem. Zijn blik was ‘leeg’ en het leek wel alsof hij in zijn eigen wereld leefde en de omgeving niet of nauwelijks waarnam. Uiterlijk zag ik een 'gezonde' man van achterin in de vijftig maar zijn waarneembare gedrag liet vermoeden dat hij die mentale leeftijd niet haalde. Enerzijds vond ik het knap dat ze dit offer bracht, anderzijds kon ik ook heel goed zien hoe slecht het met haar ging. Ze heeft een man maar geen (gespreks) partner, ze heeft iemand om zich heen maar is toch eenzaam. Helaas was ons gesprek te kort en de setting niet optimaal. Op weg naar huis had ik het met haar te doen omdat zij voor mijn gevoel ‘gevangen zat’ in haar eigen opgelegde normen en waarden. Mijn gedachten dwaalden van haar naar een andere vrouw die samenleeft met een man die ik als ‘narcist’ zou classificeren. Ook zij houdt zich vast aan ‘(n)iets’ en neemt de pesterijen en verbale mishandelingen van haar partner voor lief. Zij is na een jarenlange relatie zo murw geslagen en volledig financieel van hem afhankelijk geraakt dat het niet eens meer in haar opkomt bij hem weg te gaan. Voor beiden hoop ik dat 2016 een jaar gaat worden waarin ze tot andere/nieuwe inzichten gaan komen zodat ze voor zichzelf durven op te komen!
Wanda is nogal kieskeurig wat hondenbrokken betreft. Het restant welk ik mee had gekregen en welke zij blijkbaar jarenlang heeft gegeten, raakte ze bij mij niet aan. In een dierenspeciaalzaak een nieuwe kleine hoeveelheid overheerlijke (aan de foto's op de zak te oordelen) hondenbrokken gehaald maar bij de derde portie begon ze al minder te eten. Na dagen van 'de brokken moeten toch op' en een hond die mij telkens aankeek van 'ik wil ander eten' ben ik overstag gegaan en heb ik opnieuw (na deskundig advies) andere brokken gekocht. De twee zakken 'oude' hondenbrokken stonden in de kelderkast en telkens als ik iets wilde pakken moest ik om de zakken heen lopen. Een paar dagen terug heb ik de inhoud van de zakken in schaaltjes gedaan en een deel van de brokken aan Wanda gegeven in de hoop dat ze na een paar weken haar oude brokken wilde eten. Haar blik naar mij was duidelijk: NEE. Omdat ik druk bezig was heb ik beide schalen op de keukentafel geparkeerd. Over mijn jongste heb ik al het een en ander hier geschreven, hij is diegene die altijd eerst iets doet alvorens na te denken. Terwijl ik dus aan het opruimen was en druk heen en weer liep, was hij thuis gekomen van school. Ik was met de was bezig toen ik hem vanuit de keuken hoorde roepen 'mama, mag ik wat van die pepernoten pakken'. Ik dacht alleen maar 'welke pepernoten'? Terwijl jongste de eerste pepernoot net in zijn mond had gestopt riep zijn oudere zus 'dit zijn hondenbrokken gekkie'.
Ruim drie jaar geleden, tijdens het eerste jaar van mijn opleiding, heb ik voor het eerst van Burrhus Skinner, psycholoog en grondlegger van het behaviorisme gehoord. Hij had onderzoek gedaan naar operante coditionering waarbij werd aangetoond dat het betreffende testdier een verband legde tussen een bepaalde situatie en een bepaald gedrag als gevolg van de gunstige of ongunstige consequenties die dat gedrag in die situatie heeft. Gedrag dat wordt aangeleerd en in stand wordt gehouden door de consequenties van dat gedrag, werd door Skinner operante conditionering genoemd. Sinds de komst van Wanda ruim twee weken geleden (zie mijn blog) heb ik vaak aan Skinner moeten denken. Wanda heeft namelijk bepaald aangeleerd gedrag waar ik minder blij mee ben.....zo vindt ze het heerlijk languit op mijn bank te liggen. Gezien het feit dat Wanda zich in de rui bevindt leek mijn bankstel, ondanks deken, meer op Wanda dan de grijze tweezits die ik had. Gelukkig leert Wanda erg snel en zit ik weer op mijn bank en Wanda op een heerlijk kussen. Wat de auto betreft is Wanda minder leergierig. Met geen mogelijkheid springt Wanda in de achterbak van mijn auto; ook met heerlijk ruikende snoepjes doet ze het kunstje niet. Ik moet Wanda min of meer in de auto tillen en dat is een hele opgave aangezien Wanda nogal wat weegt. Eerst dacht ik dat Wanda niet gewend was om auto te rijden, ze kijkt mij namelijk vragend aan van 'wat wil je toch van mij' maar niets bleek minder waar. Een paar dagen terug vernam ik van een kennis dat Wanda altijd voorin op de bijrijder stoel mocht zitten en dat menigeen die de auto zag rijden zich weleens afvroeg wie er achter het stuur zat....Wanda of haar vorig baasje. Het is dus niet de auto maar de plaats waar het bij Wanda om gaat. Over vier maanden gaat ze mee naar Frankrijk en dat betekent dat Wanda bij het geluid van het pakken/horen van de autosleutels al in de achterbak moet kunnen springen. Een tip van Skinner zou zeer welkom zijn!
Wat drijft mensen om hebben en houwen achter zich te laten en te vluchten? In welke erge en gevaarlijke situatie moeten zij verkeren dat ze met slechts enkele spullen alles achterlaten zonder te weten waar ze ooit en hoe ze terecht zullen komen? Wat maakt dat sommigen enorme risico’s nemen en met een rubberen boot de Middellandse Zee oversteken? Mijn oma’s en opa’s waren rond de twintig jaar toen WOII uitbrak; de impact die deze oorlog op hen en mijn ouders had was enorm. Mijn ene oma heeft moeten vluchten voor haar leven toen de Russen kwamen; mijn andere oma heeft veel moeten verduren vanwege haar donker uiterlijk en mijn opa was jarenlang kwijt; pas lang nadat de oorlog voorbij was dook hij op. Hij had in krijgsgevangenschap gezeten en zijn lichaam had overleefd maar niet zijn geest. Ik ken mijn opa alleen als een zeer aparte man met een enorme grijns in zijn gezicht die zich opsloot in zijn eigen kleine kamer en schilderde. Hij leefde in zijn eigen wereld en een zinnig gesprek kon je amper met hem voeren. Mijn zwaar getraumatiseerde grootouders moesten naast kinderen/gezin heel hard werken om alles wat kapot/verwoest was weer op te bouwen….tijd voor henzelf c.q. het verwerken van de oorlogstrauma’s was er niet. Over de oorlog of wat ze hadden meegemaakt werd niet vaak gesproken. Toen ik ouder was heb ik met een oma wat diepgaandere gesprekken gehad, ook over de oorlog en haar littekens. Heftig om als jong mens zoiets mee te hebben moeten maken! Op dit moment zijn er heel veel mensen op de vlucht. De beelden uit Syrië liegen er niet om; het is menens. Een in Duitsland opgegroeide vrouw die met een Syriër was getrouwd en in Damascus leefde is met haar twee kinderen en andere mensen in een rubberen boot de Middellandse Zee overgestoken. Zij legde uit dat ze geen andere optie had dan dit hoge risico te nemen. Vluchten over land was namelijk ook gevaarlijk en daarnaast mochten kinderen geen enkel geluid maken. Kleine kinderen worden verdoofd en het toedienen van de verdoving gebeurde niet door artsen maar door leken; behoorlijk wat kinderen werden niet meer wakker….dan maar met de boot. De foto van de dode driejarige Syrische peuter ‘Aylan Kurdi’ op het strand schokte de wereld; heel even kon er niemand meer omheen dat er mensen op de vlucht waren en dat niet iedereen het haalde. Veranderd is er helaas niets; nog steeds moeten heel veel mensen enorme risico’s nemen om in veiligheid te komen. En, als ze het halen begint het volgende gevecht om eten, drinken, een droge slaapplek. Een recent verslag van een Nederlandse hulpverlener van de Stichting Bootvluchteling op het eiland Lesbos was hartverscheurend en schokkend. Ik vraag mij serieus af waarom in dit soort situaties (oorlog!) de asielprocedures niet tijdelijk uitgesteld kunnen worden om primaire hulpverlening toe te staan? Het zijn mensen, MENSEN!!!! Ook vraag ik mij af waarom er zoveel weerstand is tegen de komst van deze vluchtende MENSEN, waarom er zelfs haat en geweld tegen ze is.
Als mijn huis kapot geschoten is en er overal gevaar dreigt wil ik ook graag elders met mijn kinderen ‘warm’ opgevangen worden. En wat ik graag voor mezelf zou willen gun ik ook iedereen die op de vlucht is! Hoe zong 'The Scene' zo mooi 'IEDEREEN IS VAN DE WERELD EN DE WERELD IS VAN IEDEREEN' Talenten zijn iets heel moois en iedereen heeft ze. Soms zijn ze zo vanzelfsprekend dat je je zelf er niet van bewust bent dat je ze hebt. Je zelf af en toe de vraag te stellen 'waar ben ik goed in en waar krijg ik energie van' is niet verkeerd. Zijn er onderwerpen waarover je zo goed als nooit uitgepraat raakt of zijn er mensen die je weleens voor iets om hulp vragen? Als je je eigen talenten in beeld hebt dan is het leuk om deze 'bewust' te gebruiken en te ontwikkelen. In je eigen talenten (blijven) geloven is zeer belangrijk. Lang geleden heb ik Lieke ontmoet, toen Lieke wat ouder werd pingelde ze graag op de gitaar en nog wat later begon ze haar eigen nummers te schrijven. Daarnaast had ze een hele mooie stem. Genoeg talenten op zak zou je zeggen! Om echter van dit talent je beroep te maken valt nog niet mee. Creatieve beroepen zijn nu eenmaal minder gevraagd dan bijvoorbeeld ICT'ers en bedrijfskundigen. De weg naar inkomsten is een hele lange en naast je natuurlijke talenten zul je je misschien ook moeten ontwikkelen in dingen die je minder goed liggen zoals netwerken, onderhandelen en jezelf presenteren. Maar, ik ben van mening dat als je iets heel graag wilt, er altijd een weg te vinden is.....waarschijnlijk moet je eerst door wat dalen om een piek te kunnen bereiken.....maar ook hier geldt dat je in je eigen talenten moet blijven geloven! Voor Lieke hoop ik dat deze commercial haar iets heel moois gaat opleveren. Begin dit jaar wendde zich een vrouwelijke kennis tot me met de vraag of ik haar kon adviseren met haar probleem; ze werd gepest door haar leidinggevende. Pesten en intimidatie zijn onderwerpen die erg gevoelig liggen en waar de meeste werkgevers geen raad mee weten ondanks dat er protocollen en gedragscodes over geschreven zijn. Alvorens zij mij contacteerde had zij al in de maanden voorafgaand een paar keer op eigen initiatief dit onderwerp met haar leidinggevende bespreekbaar gemaakt maar was er helemaal niets veranderd; zijn gedrag jegens haar was alleen maar heftiger geworden. Ik kon aan haar merken dat zij in emotionele onbalans was en dat deze kwestie haar erg aangreep.
Mijn advies was om de vertrouwenspersoon in te schakelen zodat zij enerzijds haar verhaal kon doen en anderzijds advies kon inwinnen bij wie in de organisatie zij moest zijn voor hulp. Keurig heeft zij het advies van de vertrouwenspersoon opgevolgd maar al heel snel bleek dat haar verhaal en alle pestvoorbeelden die zij had aangedragen haar niet in dank werden afgenomen. In het eerste concept welk HRM als probleemomschrijving had opgemaakt werd de inbreng van de pestende leidinggevende genoemd als eindconclusie. Dit concept werd gelukkig verworpen en een externe deskundige werd ingeschakeld om het probleem 'smart' te maken. Deze externe deskundige gaf al snel aan hierin geen oplossende rol te kunnen bijdragen. Een mediator werd ingeschakeld. Ondertussen ontving mijn kennis een bericht (scheldwoord) op haar privételefoon van haar leidinggevende en beschuldigde hij haar op het werk diverse keren van diefstal. Twee keer heeft zij onmiddellijk een andere leidinggevenden en de manager HRM gebeld maar niemand nam de moeite te komen of haar te helpen. Het mediationtraject werd opgestart en elke twee weken vond een gesprek plaats. In plaats dat het traject de te hopen en ook wel verwachtte positieve verandering bracht werden de mediationsessies een kwelling voor haar omdat haar leidinggevende deze aangreep, vanwege de vertrouwelijkheid, nog meer aantijgingen tegen haar uiten. Op haar privéadres had zij ondertussen post van de partner van de leidinggevende ontvangen met een dubieuze boodschap. Voor haar stond na een sessie, waarin haar leidinggevende twee pagina's beschuldigingen jegens haar had ingebracht om toe te voegen aan het verslag, vast dat zij wilde stoppen met mediation. In haar uitleg gaf zij zowel naar de mediator als naar haar werkgever aan dat het mediationtraject niet bijdroeg aan het oplossen van het conflict en dat haar belangen niet behartigd werden. Een paar dagen later werd zij op het matje geroepen door twee andere leidinggevenden die op een intimiderende toon duidelijk maakten dat zij niet het traject had mogen beëindigen. Er werd een afspraak gemaakt voor een dag later waarin zij een oplossing voor het conflict moest aandragen. Een dag later lichtte zij mondeling haar oplossing toe en als reactie kreeg zij te horen dat de werkgever geen vertrouwen meer in haar had en dat zij ontslagen ging worden omdat zij het mediationtraject had beëindigd; de HRM-manager was hierbij aanwezig. Een paar dagen later ontving zij schriftelijk een beëindigingsovereenkomst waarin beide partijen verklaren dat zij niet goed functioneerde en dat het dienstverband na twee maanden zou eindigen. Dat noem ik lef hebben en blufpoker spelen van de bovenste plank aangezien er geen sprake was van disfunctioneren en er ook geen functioneringstraject is opgestart. Zij werd gepest door haar leidinggevende! Al eerder heb ik in een soortgelijke casus, een persoonlijk conflict tussen twee collega's, ervaren dat mediation, vanwege het vertrouwelijk karakter, eerder een negatieve dan een positieve bijdrage levert aan een conflict. Over pesten en intimidatie mag mijn inziens niet gezwegen worden en daarom acht ik mediation, c.q. de voorwaarden die eraan verbonden zijn, niet passend bij kwesties met deze inhoud. Hoe dit verhaal zal eindigen is nog niet duidelijk; wel is zij zoals het er nu uitziet haar baan en financiële zekerheid kwijt en zal een rechter over haar 'lot' moeten beslissen. Toen zij mij in januari contacteerde en ik destijds al aangaf dat dit weleens het eindscenario zou kunnen zijn gaf zij desondanks aan over het pestgedrag van haar leidinggevende niet langer meer te willen zwijgen. Ik ben trots op haar! Bijna dagelijks wordt je via het nieuws geconfronteerd met ongelukken, vaak met een fatale afloop, die op de weg gebeuren. Sommige ongelukken gebeuren dichtbij of op tijdstippen dat je dat punt al gepasseerd bent. Zo niet twee weken geleden toen ik met twee vriendinnen op een terras zat te eten. Een jonge man stak op zijn brommer een 80 km over en zag een auto volledig over het hoofd. Een gigantische knal en piepende remmen waren te horen en ik zag nog net dat de auto tegen een boom tot stilstand kwam. Onmiddellijk werd de meldkamer gebeld en twee mensen met een EHBO-diploma renden naar de gewonde jonge man om te helpen. De eerste ambulance arriveerde snel en ook een traumahelikopter met artsen kwam ter plekke. Ondanks de enorme inzet van alle hulpverleners is de jongen overleden. Toen ik later die avond naar huis reed ging er van alles door me heen en voelde ik intens verdriet opkomen. De ouders wisten op dat moment nog niet dat hun zoon was overleden. Ik vroeg mij af of je als ouder dit verdriet ooit te boven kunt komen en zo ja, hoe? De eerste dagen was ik stil. Ik werd nog stiller toen die jongen een gezicht kreeg op het moment dat ik zijn facebookaccount met foto's zag. Een knappe stralende jonge man die midden in het leven stond. Hoe geef je dat gemis een plek? De plek waar hij overleden is passeer ik regelmatig op weg naar/van mijn werk; er liggen veel bloemen en er branden kaarsen. Laatst stapte een andere jonge knul van zijn brommer af om er iets neer te leggen....zo ontroerend. Zijn sterfplek laat mij nog meer beseffen dat je elke dag moet plukken en dromen niet moet uitstellen.
Mijn basisschooltijd heeft zich grotendeels in de jaren ’70 in Berlijn afgespeeld; weer of geen weer als kind speelde je in die tijd buiten. Op de speelplaatsen waren er altijd andere kinderen te vinden, soms speelde je samen, soms was er ruzie en soms vocht je een conflict letterlijk uit. Ik kan mij nog goed aan de blauwe plekken herinneren toen ik, samen met een vriendin, door een groep jongens met kastanjes werd bekogeld. Het was terug vechten of vluchten. Ook heeft mij een andere jongen ooit een behoorlijke pluk haren uitgetrokken….ik zie hem nog staan met mijn haren in de hand, ik had pijn en hij was zich rot geschrokken. Ik leerde van jongs af aan om voor mezelf op te komen want mijn moeder was hiermee niet gemoeid; soms vertelde ik ’s avonds wel wat er overdag was gebeurd maar in die tijd was het normaal dat je je eigen boontjes dopte. Hoe anders is het nu. Als moeder van twee jongens ervaar ik bijna dagelijks dat 'stout' jongensgedrag niet meer gewenst is. Mijn jongste zoon is onlangs van school gewisseld; door de grote kloof tussen zijn verbaal en performaal IQ heeft hij een speciale onderwijsbehoefte en laat hij ook regelmatig niet gewenst gedrag zien. Onlangs kreeg ik een email van zijn nieuwe juf met alle punten die die dag waren opgevallen. Die email zorgde ervoor dat mijn humeur op een soort 0-punt belandde; ook omdat ik die dag al een email met zorgpunten over mijn oudste zoon had ontvangen. Niet dat ik had verwacht dat de jongste ineens in een engeltje zou zijn getransformeerd maar er werden ook punten genoemd die voor mij geen opvallend maar jongens gedrag zijn. In mijn klas in Berlijn zaten 30 kinderen waarvan ongeveer de helft jongens en ik kan mij herinneren dat de meeste jongens anders waren dan de meisjes: een vloekte continue, een maakte altijd overal een grapje van, een paar waren druk, een was motoriek beperkt; in mijn schooltijd doodnormaal zonder dat hier speciale aandacht voor was. Al die jaren hebben ze bij mij in de klas gezeten en was de klas van 30 kinderen een hechte groep....wij kenden elkaar door en door. Aan verbale pesterijen of het compleet buitensluiten van een klasgenoot kan ik mij niet herinneren; natuurlijk had je wel wat groepjes en de samenstelling kon ook nog weleens wisselen naar gelang er conflicten waren, maar ouders bemoeiden zich in die tijd nergens mee. Over andermans kinderen praten geschiedde niet. Als ik terugdenk naar de email van de nieuwe juf, het eerste gesprek en alle gesprekken op de oude school dan kom ik min of meer tot de conclusie dat het tegenwoordig gewenst is dat een jongen, in dit geval mijn jongste zoon, over meer vrouwelijke eigenschappen als goed communiceren en vooral erover praten, samenwerken, en sensitiviteit moet beschikken. Vorige week vernam ik van een bekende, tevens moeder van een vriendje van mijn jongste zoon dat ze van andere moeders had vernomen dat mijn zoon met afspreken een leuk kind was maar dat je hem niet moest uitnodigen op een kinderfeestje want dan was hij te druk. Aangezien ik jongens heb die wat impulsiever kunnen reageren, af en toe kattenkwaad uithalen, soms wat drukker zijn en boos worden als ze iets niet zint, kan ik nog vele emails en gesprekken tegemoet zien.
Echte jongens blijven tenslotte echte jongens! Heeft voeding invloed op ons gedrag? Deze vraag stel ik mij regelmatig maar alvorens ik hierover ga schrijven, buig ik me over de vraag die voor mij hieraan voorafgaat, namelijk 'wat maakt dat heel veel mensen helemaal niet met voeding en waar voeding vandaan komt of hoe het gemaakt wordt bezig zijn'? Een gezonde voeding (en leefstijl) is zeer belangrijk voor ons lichaam. Wij hebben maar één lichaam, één motor waar we zuinig op moeten en kunnen zijn. Heel vaak hoor ik mensen zeggen dat 'een goede gezondheid het allerbelangrijkste in het leven is'. Toch zijn velen helemaal niet met (gezonde) voeding bezig en schijnt het velen van ons niet te interesseren waar voedsel vandaan komt en wat erin zit. Vol vertrouwen doen wij boodschappen in de supermarkt en laten ons misleiden door verpakkingen en aanbiedingen. De voedselindustrie is een van de grootste industrieën ter wereld waar gigantische bedragen in omgaan. Een industrie die erbij gebaat is dat het voedsel zo snel mogelijk in de winkel komt en weer zo snel mogelijk verkocht wordt. Waarom kopen wij een doos met scharreleieren als er een foto van een kippetje in het gras opstaat terwijl geen enkel ei van een kip afkomt die ooit gras heeft gezien? Waarom rennen zo velen van ons naar de winkel als het vlees per kiloknaller in de aanbieding gaat? Waarom houden veel consumenten zich niet bezig met de vraag waar het voedsel vandaan komt; wat zit er op of in mijn voedsel, is het wel gezond wat ik eet? We hebben maar één lichaam en toch lijkt het net alsof velen tijdens het boodschappen doen hier niet bewust mee bezig zijn. Uiteraard zijn er mensen die wel nadenken en bewust boodschappen doen en erop letten wat ze kopen maar deze groep is vele malen kleiner. Megastallen vieren nog steeds hoogtij en het aantal besmettingen met resistente bacteriën stijgt. Wat maakt dat er zoveel vertrouwen is? Googelen deze mensen niet op 'transvetten' of 'smaakversterkers'? Of rijden deze mensen nooit aan akkers voorbij die met gif worden bespoten? Wat maakt dat velen niet het verband (willen of kunnen) zien tussen voeding en de eigen gezondheid?
Elke suggestie en/of commentaar is welkom! |
NIEUWSRegelmatig zal dit blog bijgewerkt worden met nieuwsfeiten rondom mijn plannen, opvoeding, gedragstherapieën, coaching, autisme, natuur, burn-out, perfectionisme, talenten, lichaam, geest, voeding, beweging, angsten, persoonlijke kracht, spiegelen, innerlijke rust, balans, stress, blinde vlek, belemmeringen, ontspanning, ervaringen rondom mijn kinderen en nog veel meer....... Archives
February 2019
Categories
All
|