Stilte

Bijna dagelijks wordt je via het nieuws geconfronteerd met ongelukken, vaak met een fatale afloop, die op de weg gebeuren. Sommige ongelukken gebeuren dichtbij of op tijdstippen dat je dat punt al gepasseerd bent. Zo niet twee weken geleden toen ik met twee vriendinnen op een terras zat te eten.

Een jonge man stak op zijn brommer een 80 km over en zag een auto volledig over het hoofd. Een gigantische knal en piepende remmen waren te horen en ik zag nog net dat de auto tegen een boom tot stilstand kwam. Onmiddellijk werd de meldkamer gebeld en twee mensen met een EHBO-diploma renden naar de gewonde jonge man om te helpen. De eerste ambulance arriveerde snel en ook een traumahelikopter met artsen kwam ter plekke. Ondanks de enorme inzet van alle hulpverleners is de jongen overleden.

Toen ik later die avond naar huis reed ging er van alles door me heen en voelde ik intens verdriet opkomen. De ouders wisten op dat moment nog niet dat hun zoon was overleden. Ik vroeg mij af of je als ouder dit verdriet ooit te boven kunt komen en zo ja, hoe? 

De eerste dagen was ik stil. Ik werd nog stiller toen die jongen een gezicht kreeg op het moment dat ik zijn facebookaccount met foto's zag. Een knappe stralende jonge man die midden in het leven stond. Hoe geef je dat gemis een plek?

De plek waar hij overleden is passeer ik regelmatig op weg naar/van mijn werk; er liggen veel bloemen en er branden kaarsen. Laatst stapte een andere jonge knul van zijn brommer af om er iets neer te leggen....zo ontroerend. Zijn sterfplek laat mij nog meer beseffen dat je elke dag moet plukken en dromen niet moet uitstellen.