Opnieuw heb ik twee hele mooie stukjes levensverhalen in ontvangst mogen nemen die beiden met mij iets gedaan hebben en mij hebben doen beseffen dat mijn toekomstplannen ‘hard’ nodig zijn. In beide verhalen zijn al diverse stappen richting hulpverlening, relatietherapieën en coaches gezet en omdat ik over een aantal weken voor de huidige module van mijn psychologiestudie een hulpverleningsplan als eindopdracht moet inleveren, ben ik dringend en met spoed op zoek naar een nieuwe ‘Kees’ (case). Is er iemand die een probleem ervaart of met een onvervulde behoefte worstelt waar je zelf niet goed uitkomt? Graag wil ik je daarbij helpen. Dat doe ik door een hulpverleningsplan te schrijven waarbij ik natuurlijk wel jouw input nodig heb; ik wil het een en ander van jou en jouw omgeving weten. Ik maak als het ware een scan van je huidig leven (sociale omgeving) en vertaal dit naar een plan; het is aan jou of er je er ook daadwerkelijk iets mee gaat doen. Als je interesse hebt zou ik je willen vragen mij via het contactformulier een bericht te sturen; dat kun je doen onder je echte naam en e-mailadres dan hebben wij wellicht ook persoonlijk contact maar je kunt ook bij gmail/hotmail (of elders) een ander e-mailadres aanmaken en mij anoniem je hulpvraag voorleggen.
Graag help ik jou met jouw 'Kees'!
0 Comments
Een paar dagen terug heb ik een kerstmarkt bezocht. Niet die van Düsseldorf, Aken of Keulen maar van die van de school van mijn oudste zoon. Een kleine kerstmarkt met 10 kraampjes met alleen maar geknutselde spulletjes waarvan de opbrengst naar een goed doel gaat. Mijn zoon zit op speciaal onderwijs en ik ben erg onder de indruk van de kwaliteiten en de zorg van deze school. Op deze school mag hij zijn wie hij is, op deze school hoeft hij geen methylfenidaat (Ritalin) te slikken, op deze school wordt iedereen geaccepteerd zoals hij is. Als ik terugkijk naar de deels heftige jaren op het reguliere onderwijs, naar alle gebeurtenissen en gemene pestpartijen dan had ik hem deze veilige school veel eerder gegund. In het reguliere onderwijs hebben diverse leerkrachten hun best gedaan mijn zoon les te geven maar altijd naar eigen inzichten en aanwezige competenties en nooit vanuit het brede kader autisme en wat mijn zoon nodig heeft. Ik heb mij vaak mee laten slepen door overtuigingen, door de hoop op verandering en door het systeem op zich; namelijk zo lang mogelijk in het reguliere onderwijs blijven. Speciaal onderwijs is speciaal en dat voelt mijn zoon ook en voor zijn doen gaat hij weer graag naar school. Door zijn stug gedrag valt zijn extreme gevoeligheid wat in de achtergrond maar hij kan feilloos voelen wie hem mag, en wie niet. Wil je van hem iets gedaan krijgen dan moet het vertrouwen er zijn en als er vertrouwen is groeit de motivatie.......heel logisch maar toch begreep dit niet altijd iedereen. Op de avond van de kerstmarkt stond ik bij de vuurkorven mezelf op te warmen en kon ik mijn mega enthousiaste zoon zien hoe hij telkens terugkeerde naar de kraam van zijn klas om met zijn juf te kletsen. Hij was blij en hij was trots, trots dat hij op deze school zit. Hij was ook een beetje verdrietig omdat hij besefte dat dit de enige en laatste kerstmarkt is die hij op deze school meemaakt omdat hij volgend schooljaar naar het voortgezet (ook speciaal) onderwijs gaat. Speciaal onderwijs is er voor speciale kinderen en kinderen met autisme zijn speciaal! Voor iedereen die mijn berichten leest: hele fijne en gezonde kerstdagen gewenst!
Kerstmis staat voor de deur en elk jaar verbaas ik mij weer hoe vol de winkels staan met kerstdecoraties en hoeveel er wordt gekocht. Zijn wij iets kwijt geraakt waardoor wij iets moeten compenseren? Hebben wij immense kerstverlichtingen nodig om gezelligheid en sfeer te creëren? Kerstmis gaat toch over het herdenken van de geboorte van Jezus Christus. Later (16e eeuw) is daar een kerstboom en eenvoudige geschenken bij gekomen. Kerstmis is het feest der herdenking, bezinning, dankbaarheid, genieten van je dierbaren. Kerstmis is in mijn optiek ook het om je heen kijken en beseffen dat anderen het niet zo goed hebben, dat er nog steeds mensen leven die geen of amper kerstmis kunnen vieren, dat er mensen zijn die eenzaam zijn, dat er mensen zijn die honger lijden en zelfs doodgaan wegens voedselgebrek. Als ik de enorme hoeveelheden etenswaren in de winkelwagens zie dan lijkt kerstmis nog maar over een ding te gaan: eten. Waarmee ik niet wil zeggen dat je geen lekkere maaltijd mag nuttigen maar de enorme hoeveelheden vlees en ander ongezond voedsel die verkocht worden roepen bij mij weerstand op. Verbinden wij het twee dagen non-stop eten en van de bank afrollen met gezelligheid en naastenliefde? Weten wij nog wel wat dit laatste is? Kunnen wij nog wel geven? Kunnen wij nog wel delen met anderen die het niet zo goed hebben? Voor diegenen die van hun werkgever een kerstpakket krijgen in de vorm van ‘eigen keuze via internet’ en die net als ik genoeg spullen hebben is er goed nieuws. Je kunt namelijk iets geven aan een goed doel. Een stukje geluk! Je zou als kind maar een levensbedreigende ziekte hebben en dankzij een gift je laatste ‘grote’ droom in vervulling zien gaan of je ouders en/of andere familieleden ten gevolge van een orkaan zijn kwijtgeraakt. Perhaps they are not stars in the sky but rather openings where our loved ones shine down to let us know they are happy! Geluk kun ook jij geven!
Op zoek naar mooie metaforen voor mijn presentatie/verdediging stootte ik deze week op een hele mooie spreuk van Olaf Hoenson “Twijfel is een fantastische lijm. Je komt er nooit door van je plaats”. Als je wel durft te kiezen kom je van je plaats.....soms op plaatsen waar je liever niet wilt zijn. Deze ervaring had ik gisteren toen ik in het centrum van Utrecht mijn TomTom niet begreep. Hoezo over 150 meter naar rechts? Daar is helemaal geen straat? Over 50 meter wel. Ik twijfelde, heel even want mijn intuïtie gaf aan dat ik daar niet ‘mocht’ komen.....toch ben ik rechts af gegaan en wat reed het daar lekker, helemaal geen auto’s! Het verkeerslicht zag er wel wat vreemd uit, leek erg op de Eindhovense verkeerslichten voor bussen. Geweldig, ik was op het busbanencircuit van de stad Utrecht beland en stond even later midden op een kruising voor alleen bussen te wachten en te hopen dat de detectielussen mijn Duitse bolide zouden zien/voelen. Zeker 15 bussen passeerden mij en de gezichten van de chauffeurs spraken boekdelen. In de verte zag ik een wat kleinere bus met het logo van mijn werkgever, liever een leuk gesprek met een collega dan nog langer op de busbaan rijden. Helaas, ze verdwenen door het donker oranje verkeerslicht en ik besloot ‘braaf’ te stoppen. Gelukkig kon ik weer een ‘normale’ straat inrijden en aansluiten in de lange rij auto’s.....toch wel fijn die busbanen! Als je twijfelt kom je dus niet van je plek en mis je kansen op nieuwe evaringen/ontmoetingen. Een tijdje terug had ik een gesprek met een vrouw die niet twijfelde.....zij bleef bij haar partner omdat ze ervan overtuigd was dat haar geluk, de grote liefde, pas in een volgend leven zou komen. Haar man was ten gevolge van een ongeluk in persoonlijkheid veranderd (hersenbeschadiging) en in de relatie ontbrak al jaren warmte en liefde. Ze had zich gestort op dingen en mensen in het hier en nu die haar wel energie en warmte gaven maar diep van binnen voelde ik bij haar het enorme gemis. Enigszins verbaasd maar ook aangedaan door haar overtuiging heeft mij haar verhaal nog lang bezig gehouden. Het geloof in iets kan je helpen voorruit te komen maar hopen op je geluk in een volgend leven is wel heel ver weg. En wat als het dan niet komt? Het gezamenlijk opgebouwde financiële fundament (huis, materiële welstand) durven velen niet op te geven voor iets wat er nog niet is. Mensen twijfelen als de balans niet kan worden opgemaakt....als men dus niet kan overzien wat een keuze op termijn oplevert. Op zich logisch want zekerheid en veiligheid behoren tot de basisbehoeften van de mens, net als eten en drinken. Maar wat als er een LevensTomTom bestond die aangeeft 'u moet hier afslaan'?
Zouden er dan meer mensen over de busbaan rijden? Op mijn verhaal over loslaten heb ik hele mooie reacties mogen ontvangen waarvoor ik zeer dankbaar ben. Niets is mooiers dan stukjes levensverhalen ‘cadeau’ te krijgen. Helaas heb ik de oplossing voor loslaten nog niet gevonden want anders zou ik al gedeeltelijk in Frankrijk wonen......waarmee ik wil aangeven dat diegenen die in een proces van loslaten zitten of daarover twijfelen niet alleen zijn. Mijn dochter moest deze week ook loslaten. Na heel veel inspanning had zij van een grote ballon en papier maché een hele mooie olifant gemaakt met grote oren en een grappige slurf. De olifant was zo echt en zo mooi geworden dat ze hem eigenlijk niet meer weg wilde geven. Grappig dat je van een ballon, wat kranten en lijm iets kunt creëren en dat je hersenen zich even later hieraan gaan hechten (deze signalen afgeven). Kinderen hebben minder meegemaakt dan volwassenen en zijn in bepaald gedrag nog puur omdat ze gebeurtenissen niet of minder onbewust kunnen koppelen. Ondanks dat ik zoiets had van ‘het is maar een ballon’ zag mijn dochter alleen de olifant waarvoor ze heel veel moeite had gedaan en was zij oprecht verdrietig dat ze van hem afscheid moest gaan nemen. Het was ook heel vertederend te zien dat je als kind nog dit soort ‘zorgen’ hebt. Uiteindelijk is de olifant van eigenaar gewisseld en had mijn dochter weer plek voor iets nieuws en dat nieuwe kwam heel snel want helemaal blij kwam ze thuis met een geknutselde pony.....de essentie van loslaten: je ruilt een olifant voor een pony! Surprisetijd is elk jaar weer een hele drukke tijd. Gezellig samen knutselen en je kinderen motiveren voor iemand anders iets moois te maken heeft ook z’n charme. Nu zal niet elke ouder zich geroepen voelen actief mee te gaan knutselen maar een toeziend oog erop na houden in het belang van een klas/groepsproces is m.i. toch het minste wat je kunt doen.
Elk jaar levert een surprise naast blije kinderen ook enkele verdrietige en teleurgestelde kinderen op. Mijn autistische zoon kwam twee jaar terug ook huilend uit school omdat het kind wat hem getrokken had geen surprise had gemaakt. Nu vindt hij zelf iets verzinnen en knutselen ook een onmogelijke opgave maar SAMEN komen wij er altijd wel. Het verdriet en onbegrip was echter groot en ook dit jaar had een andere jongen wat tranen moeten laten omdat een ander kind geen aandacht aan de surprise had besteed. Blijkbaar is er thuis geen tijd en aandacht voor. Erg jammer want de primaire gedachte achter surprises, achter het sinterklaas- en kerstverhaal is toch aandacht voor iemand anders hebben, iets goeds doen voor iemand anders, moeite doen voor iemand anders, naastenliefde, iemand verrassen......surprise, surprise! Loslaten betekent ruimte maken en kansen creëren. Los MOETEN laten betekent soms ook afscheid nemen, pijn en verdriet voelen. In mijn leven speelt loslaten (deels moeten) een heel belangrijke rol en ik laat steeds bewuster en sneller los.....ik kan het nog net geen favoriete bezigheid noemen. Loslaten is deels een bewustwordingsproces waarin je tot het inzicht komt dat je wordt belemmert en deels is het ook een soort rouwproces omdat je afscheid moet nemen. Afscheid van gewoontes, afscheid van bepaald gedrag, afscheid van je gedachten, afscheid van een bepaalde levensfase en soms ook afscheid van personen. Afscheid nemen is niet makkelijk en daarom hebben ook veel mensen moeite met loslaten. Deze week had ik een uitvaart en na een hartverscheurend verhaal van de zoon van de overledene zei de pastoor dat wij haar moesten loslaten, ook al deed het veel pijn. Maar, hoe doe je dat, het loslaten? Al zittend in de kerk dwaalden mijn gedachten af naar een gesprek van een tijdje terug welk ik met een vrouw had die ten gevolge van een noodlottig ongeluk twintig jaar terug een van haar kinderen had verloren. Een vrouw die actief in het leven stond, veel ondernam, van haar kleinkinderen genoot en die in mijn optiek volledig van het leven genoot. Zij heeft moeten loslaten en tegen het einde van ons gesprek zei ze met een rustige stem: ‘Silvia, ik heb met het verlies leren leven maar het eerste waarmee ik elke dag opsta en het laatste waarmee ik elke dag naar bed ga is mijn overleden kind’. In bijna alle gesprekken die ik met mensen heb zijn de belemmeringen die ze voelen de gemeenschappelijke overeenkomst waardoor men geen stap vooruit durft te maken en zodoende de oude situatie niet los kan laten. Onlangs nog had ik een gesprek met iemand die vertelde dat ze niet gelukkig was in haar huidig leven ondanks dat ze alles had waarvan ze vroeger droomde, namelijk een gezin en een gezellig huis. Ze was wel doorgegaan met haar leven maar ze kon haar ex-partner niet loslaten en de aanwezige gedachtes aan hem zorgden voor veel onrust en belemmerden haar van het hier en nu te genieten. Ten grondslag lag hier m.i. nog een stukje onverwerkt liefdesverdriet en een relatiebreuk zonder goede/voldoende gesprekken. Haar verhaal had deels het mijne kunnen zijn met het verschil dat ik heb losgelaten en daardoor veel ruimte en energie gecreëerd heb voor nieuwe ervaringen en ontmoetingen. Mijn advies aan haar voor een eerste stap was om een notitieboekje te kopen en alle positieve gedachtes over haar ex-partner op te schrijven maar ook alle negatieve redenen waarom ze uit elkaar zijn gegaan en deze telkens na te lezen op het moment dat hij weer in haar gedachtes opdook. Een gedachtes aan een bepaalde gebeurtenis/herinnering roept een gevoel op en de intensiteit van het gevoel overheerst soms het (kritisch) denken. Liefdesverdriet overheerst soms elke vorm van denken en daarom is het opschrijven een klein hulpmiddel om een bewustwording (en later acceptatie) in gang te zetten......vaak weten wij maar al te goed dat een persoon niet bij ons past en verdringen wij dit feit. Loslaten of beter gezegd, het niet-los-kunnen-laten zal regelmatig als thema terugkeren op deze website omdat het centraal staat voor elke vorm van verandering en persoonlijke groei. Vaak ligt hier een vorm van angst of een onjuist zelfbeeld aan ten grondslag; hierop zal ik binnenkort terugkomen.
Vandaag was weer eens zo’n dag dat ik mezelf, beter gezegd mijn onbewuste ik, geanalyseerd heb. Vanochtend was ik al vroeg in Utrecht om voor de Jaarbeurs een parkeerplek te bemachtigen. Geen makkelijke opgave als daar een muziekbeurs wordt gehouden. Nadat de missie gelukt was ben ik nog even in de auto gebleven om voor de 100e keer de examenstof door te nemen. Twee getinte mannen liepen over het parkeerterrein toen ze plotseling naar mijn auto wezen en er onaardige gedachten in mij opkwamen. Ze klopten tegen mijn raam om mij vervolgens te vertellen dat de lichten van mijn auto nog aanstonden. Een erg aardig gebaar en 'shame on me' voor de onaardige gedachten. George Kelly zou tegen mij gezegd hebben ‘kijk Silvia, dit bedoel ik nu met de constructiepropositie’.
Over het examen zelf zal ik niet te veel schrijven; ondertussen ben ik eraan gewend dat een groot deel van de Nederlandse examens (zowel HBO als WO) meerkeuzevragenexamens zijn geworden die over kennis in plaats van inzicht gaan. Je moet vooral veel kunnen onthouden, lees opslaan en weer terug weten te halen. Na het examen liep ik naar de betaalautomaat, duwde het parkeerticket in de gleuf en mijn bankpas in een andere gleuf......vervolgens gebeurde er helemaal niets. Die stomme automaat vroeg niet eens naar mijn pincode. Waar was mijn bankpas gebleven? Juist ja, in de gleuf van de bankbiljetten. Mijn onbewuste ik had de pas in de verkeerde gleuf geduwd en mijn bewuste ik was licht in paniek want al bukkend kon ik nog een heel klein stukje van mijn bankpas zien. Gelukkig zat er een bel op de automaat en aan de reactie van de receptie te oordelen was ik niet de eerste die dit voor elkaar heeft gekregen want een monotone stem zei tegen mij ‘u moet even wachten dan krijgt u de bankpas vanzelf terug’. En ja hoor, na wat wachten kwam mijn bankpas via de gleuf weer naar buiten. Sigmund Freud zou mij waarschijnlijk als een typisch gevalletje van psychisch determinisme omschreven hebben. Om de andere aartsvaders binnen de psychologie nog wat rust te gunnen heb ik op de A2 maar de cruise-control aangezet. .....lijkt mij een geweldige boektitel voor een nog te schrijven boek over autisme. Misschien dat ik het ooit ga schrijven....een boek met ware verhalen uit het leven. Een hoofdstuk zal ik wijden aan de diverse scholen en leerkrachten waar mijn zoon de afgelopen twee jaar mee te maken heeft gehad. Ook zal ik een hoofdstuk schrijven over de creativiteit van mijn zoon. En daarmee bedoel ik niet om vanuit het niets oplossingen te verzinnen maar om vanuit alle opgeslagen informatie die details weten te reproduceren die ertoe kunnen bijdragen het doel te bereiken. Een tijdje terug heeft zijn oma hem een verhaal verteld over vroeger, over een ruzie die ik ooit met haar had. Alle details heeft mijn zoon opgeslagen want totaal onverwacht en volledig uit verband kreeg ik een weerwoord toen ik aangaf dat ik een bepaalde scheldpartij van hem niet kon waarderen.
De brug tussen Denemarken en Zweden zal ook genoemd worden omdat deze indirect aanleiding was mijn zoon op zijn IQ te laten testen. Naast zijn hoogbegaafdheid heeft hij een geweldig gevoel voor humor en is hij op zijn manier bijzonder gevoelig.....hij is anders omdat zijn hersenen anders werken. Anders zijn is behoorlijk moeilijk en hij is vaak verdrietig omdat hij zichzelf (zijn handelen dat hij (nog) niet kan sturen) soms niet kan begrijpen. Voor mensen die 'anders' zijn en 'anders' waarnemen is maar weinig begrip. Ik zou aan mijn boek zo maar een hoofdstuk over andere ouders en hun acties/oordelen over mijn zoon kunnen toevoegen. Over de uitnodiging van het eerste kinderfeest in twee jaar tijd waarvoor mijn zoon nog geen jaar terug werd uitgenodigd, de luchtsprong die mijn zoon maakte en de email die ik een paar dagen later ontving dat het een vergissing was dat mijn zoon was uitgenodigd. Over een flyer die op het schoolplein aan alle ouders werd uitgedeeld en die over mijn zoon (de verloedering van de normen en waarden van school) ging omdat men zonder vooraf navraag te doen, een verkeerde conclusie tussen twee gebeurtenissen had getrokken. Die harde wereld heet weliswaar 'realiteit' maar wellicht dat ik deze zal overslaan want als ik ga schrijven wil ik mensen meenemen en enthousiasmeren. Het zal een luchtig en deels grappig boek worden zodat ik indirect bij de lezer een stukje acceptatie kan genereren. Je zult maar autisme hebben, jezelf niet kunnen begrijpen en ook door anderen niet begrepen worden. Au! tis me wat!! Neuropsychologie houdt zich bezig met de functies van het brein en de relatie daarvan met het gedrag. Op zoek naar meer informatie omtrent de link tussen het brein (specifiek de prefrontale cortex) en autisme kwam ik Prof. Dr. Erik Scherder op internet tegen en raakte helemaal in de ban van zijn colleges. Op een geweldige en gepassioneerde manier kan hij over zijn vakgebied praten en de kijkers en luisteraars boeien. Zijn college's op youtube (gemiddeld 15 minuten) zijn SUPER SUPER interessant! Wat mijn toekomstplannen betreft zo kan ik bij vlagen behoorlijk ongeduldig zijn. Enerzijds omdat ik zelf de behoefte heb om anderen mee 'op reis' te nemen en anderzijds omdat ik toe ben aan iets compleet nieuws. Mijn opleiding is een inspiratiebron, verrijking, spiegel en een soort reisgenoot naar mijn uiteindelijk doel maar prikkelt mij tevens het geleerde te gaan toepassen. Daarnaast borrel ik van de ideeën: ik wil mij veel meer gaan verdiepen in vormen van gedragsverandering zoals bijvoorbeeld ACT en Mindfulness en ik wil in Frankrijk ook iets aanbieden voor kinderen in het autistisch (ASS) spectrum. Mijn gedachten dwarrelen regelmatig af naar dingen die er nog helemaal niet zijn. Vorige week was ik een week op vakantie en ik had mij vooraf voorgenomen bewuster van die week te genieten. Expres heb ik die dingen thuis gelaten die mij en mijn gedachten zouden kunnen gaan afleiden. Geen telefoon, geen internet en geen laptop(s). Deze keer was ik voor mijn werkgever niet bereikbaar en s'avonds heb ik geen email gecheckt of foto's bewerkt. Ik heb die week van mijn omgeving, de rust en de mooie natuur genoten. Met regenjas aan heb ik tussen de grote beukenbomen op de grond gelegen, mijn haren laten wapperen tijdens de storm/stortbui op de heidevlakte, in de zon van een kop koffie genoten. Natuurlijk dwarrelden mijn gedachten af en toe af naar dingen die er privé spelen, casuïstieken op het werk, mijn toekomstplannen maar toch was ik sinds lange tijd weer bewuster op vakantie en heb ik intenser genoten van de bijzondere momenten. Terug in Nederland viel het mij op dat de meeste mensen mij vroegen of ik goed weer heb gehad; slechts een enkeling vroeg of ik een goede vakantie heb gehad. Apart dat de maatstaf, wellicht onbewuste interpretatie voor een goede vakantie, het weer is.
Voor elk weertype is er gepaste kleding dus het weer vormt geen enkele belemmering om niet te genieten van het moment, c.q. de plek waar ik ben. Sterker nog, na een doorweekte wandeling en warme douche voelde ik mij extra ontspannen en kiplekker. Het was net alsof de stevige regenbui mijn gedachtes mee had weggespoeld......de kracht van de natuur! |
NIEUWSRegelmatig zal dit blog bijgewerkt worden met nieuwsfeiten rondom mijn plannen, opvoeding, gedragstherapieën, coaching, autisme, natuur, burn-out, perfectionisme, talenten, lichaam, geest, voeding, beweging, angsten, persoonlijke kracht, spiegelen, innerlijke rust, balans, stress, blinde vlek, belemmeringen, ontspanning, ervaringen rondom mijn kinderen en nog veel meer....... Archives
February 2019
Categories
All
|