In mijn vorige blog schreef ik dat oudste 'nog' naar school gaat. Dat 'nog' duurde precies twee maanden en sindsdien is oudste thuis. Oudste heeft vakantie, een lange vakantie en hij zegt zelf dat hij alleen nog maar leuke dingen wil doen in het leven.....helemaal ongelijk geven kan ik hem daarin niet. Dacht ik in het begin dat school vanuit haar zorgplicht er alles aan zou doen oudste weer naar school te krijgen zo blijft het akelig stil en worden afspraken niet of moeizaam nagekomen. Steeds vaker bekruipt mij het gevoel dat school tijd rekt totdat oudste niet meer onder de leerplicht valt. Blijkbaar is oudste zo speciaal dat speciaal onderwijs niet meer bij hem past. Over een paar weken zal duidelijk worden welke mogelijkheden er voor oudste zijn. Want, na ruim twee maanden vind ik het tijd worden dat hij Hotel mama weer verlaat, tenminste overdag. Hij, maar ook mijn andere twee pubers zijn mijn koel- en voorraad(kelder)kast als winkel gaan beschouwen waarin je lekker kunt shoppen. Alles wat enigszins als lekker beschouwd kan worden verdwijnt spoorloos. Welke la ik ook open trek....hij is leeg. Erg vervelend wordt het als hun hongerige blik op mijn 'normaal' eten valt en ze zonder iets te vragen het naar binnen werken. Van mijn dochter vernam ik een paar dagen geleden dat ze zich tekort gedaan voelde omdat ze de enige van haar vriendinnengroep was die af en toe 'moest' koken en die gevraagd werd welke boodschappen daarvoor gehaald moesten worden. Waarbij 'moest' op eigen initiatief was ontstaan omdat ze graag vegan wilde weten. Jongste spant de kroon wat de hoeveelheid troep in zijn kamer betreft...het gaat me te ver hier een foto te posten maar alle lege chips- en snoepzakken worden vermengd met stapels vuile was die zo hoog zijn dat ik zijn bed niet meer kan zien. Elk weekend herinner ik hem eraan dat vuile kleding ook gewassen kan worden mits deze op een bepaalde plek ligt. Standaard hoor ik in het weglopen zijn geïrriteerd antwoord 'jaaaa mam'. Hoe stond het zo mooi op de posters van Loesje 'Puberteit, als je ouders vervelend beginnen te doen'
0 Comments
Omdat ik al met een been in Frankrijk sta (en daar geen internet of mobiel bereik heb) is het schrijven er een beetje bij ingeschoten. Niet dat er niets te schrijven viel, in tegendeel! Oudste was een paar weken voor de zomervakantie al thuis komen te zitten omdat school (SO voor autisme) had aangegeven dat het niet meer ging. Het verbaasde mij niets want oudste is al overvraagt als hij in huis (in de keuken of badkamer) met andere familieleden rekening moet houden.....laat staan met 11 andere kinderen (ook met autisme) in de klas. Tot mijn verrassing maakte zich er niemand druk om dat oudste niet meer naar school ging, geen leerplichtambtenaar die in beweging kwam en ook mijn contactpersoon bij Jeugdzorg haalde slechts een keer haar schouders op. Oudste had dus in plaats van zes weken tien weken vakantie. Mee naar de Vogezen gaat hij niet maar de twee weken naar de bekende plek in Zuid-Duitsland wilde hij niet missen.....en dat heb ik geweten. Zo actief hij vorig jaar nog was, zo passief was hij nu. Vorig jaar kon ik hem diverse keren overhalen (zelfs toen het regende) de berg op te wandelen/klimmen zodat hij boven een overheerlijke Duitse maaltijd kon nuttigen. Oudste houdt namelijk heel erg van goed en veel eten. Dit jaar kreeg ik hem niet in beweging, oudste lag veel en lang in bed of hij hing ergens in de wifi-ruimte rond. Oudste had in dagtripjes geen interesse en bleef dus vaak 'thuis' totdat ik met middelste naar een chique warenhuis wilde om naar kleding te kijken. Oudste wilde ineens mee. Ik voelde enige terughoudendheid omdat oudste qua uiterlijk/verzorging niet tot het clientèle van het warenhuis past (de kak van beieren koopt daar haar merkkleding) maar ook omdat kleding kopen met hem altijd een bijzonder proces is. Oudste ging dus mee en al vrij snel had hij een paar t-shirts uitgezocht en was hij dus klaar en wilde hij weer naar 'huis'. Dat laatste kon nog niet omdat middelste nog volop bezig was kleding uit te zoeken en te passen. Oudste was boos en ging op een van de stoelen zitten en begon een van zijn flip-flops in de lucht te gooien. Ik zag de eerste verkoopster al vol ongeloof naar oudste kijken (en naar zijn voetzolen die pikzwart waren) dus ik vroeg aan oudste of hij dat niet meer wilde doen. Vervolgens gingen beide flip-flops de lucht in. Met oudste naar een restaurant gaan komt min of meer op hetzelfde neer, eten is voor hem functioneel. Van gezelligheid moet hij niets hebben. Het eten moet snel komen en er moet veel eten komen. Dat ik gezellig met vrienden die zijn meegekomen wilde kletsen daar heeft oudste geen boodschap aan. Hij smekt, boert en schuift letterlijk met zijn handen zijn eten naar binnen. Telkens als ik er iets over zeg smekt of boert hij nog harder. Des te ouder hij wordt des te groter lijkt zijn autonomie te worden. Voor mij de uitdaging om met hulp van derden een plek voor hem te vinden waar ook zijn talenten en interessegebieden (gamen en quantummechanica) ingezet kunnen worden. Nog gaat hij naar school, nog wek ik hem elke ochtend, nog verzoek ik hem elke avond naar bed te gaan en zijn tanden te poetsen, nog houd ik het systeem van 'moeten' voor oudste in stand. Als ik over oudste vertel of schrijf krijg ik weleens de vraag/opmerking terug 'wat heb jij het zwaar'. Dat laatste is absoluut niet het geval. Oudste heeft mij juist heel veel geleerd en gegeven; sterker nog, zonder hem was ik niet diegene die ik nu ben.
De kunst is om in balans te blijven door dingen te doen waarvan je energie krijgt. Ik doe heel veel leuke dingen waar ik energie van krijg en daardoor makkelijker kan relativeren en ook loslaten. Misschien heeft het ook met leeftijd te maken maar piekeren of ergens van wakker liggen doe ik niet....ook niet van oudste. Gisterenochtend toen ik rustig zat te ontbijten kwam oudste hard scheldend de trap af......niet echt een begin van de dag zoals ik dat wens maar helaas regelmatig werkelijkheid. Hij was boos, heel erg boos want zijn beide broeken die lekker zitten waren nog niet gewassen. Hij was boos op mij want ik had ze moeten wassen....het liefste ook van de grond oprapen in zijn kamer. Helaas voor oudste heeft Hotel mama regels die voor alle kinderen gelden. Het oprapen van vuile was waar dan ook in huis en het wassen op werkdagen vallen buiten de leveringsomvang. Oudste had het dus aan zichzelf te danken dat beide lievelingsbroeken niet op tijd in de wasmand waren beland echter heeft in discussie gaan op zo een moment geen enkele zin. Allereerst omdat oudste alleen maar bozer wordt want naar zichzelf of zijn eigen gedrag kijken kan hij niet en ten tweede omdat de sfeer aan de ontbijttafel dan ook voor de andere kinderen ondragelijk wordt. Dit laatste is altijd een balans zoeken van wat laat ik toe (vooral als jongste erbij is) en wat is mij de sfeer waard. Gisterenochtend was oudste door zijn enorme boosheid niet in beweging te krijgen, hij had nog niet gegeten, weigerde een andere broek aan te doen en wilde niet naar school......geen leuk vooruitzicht wetende dat een paar minuten later een ongeduldige taxichauffeur voor de huisdeur in 'je nek staat te toeteren'. Doorvragen leverde op dat alle andere broeken te ruim zaten. Snel een riem door zijn broek gedaan en hem opgedragen zijn broek aan te doen. Gelukkig deed hij dat en het slechte humeur van oudste begon op te klaren en hij kwam verder in beweging zodat hij een paar minuten later, weliswaar zonder ontbijt, in de taxi zat. Een half uur boosheid en drama wat met een riem (die hij zelf uit zijn kast had kunnen pakken want die oplossing was al eerder aangedragen) voorkomen had kunnen komen.....echter heeft hij dit probleemoplossend vermogen niet. In het verleden ging ik op een later, rustig moment nog weleens het gesprek met hem aan maar dat doe ik niet meer omdat het rendement nihil is en ik kans maak op een verbale scheldpartij met grove beledigingen; dat doe ik mezelf niet meer aan. Wat ik wel doe is hem spiegelen op het moment dat hij het niet verwacht EN iets van mij nodig heeft. Op zo een moment aap ik hem letterlijk na.....eerst voelde dat heel erg onwennig vooral omdat ik woorden moest gebruiken die ik liever niet in de mond neem maar langzaam begin ik er mijn draai in te vinden omdat ik voel dat dit de enige manier is om tot hem door te dringen en hem een klein beetje bewust te maken van zijn gedrag en de gevolgen/invloed voor/op de omgeving. Oudste heeft mij gisteren veel input geleverd voor een volgend spiegelmomentje want behalve in de ochtend ontplofte hij ook in de middag na school toen zijn nieuw computerspel het niet deed. Nu is het even wachten op een goed moment en tot die tijd heb ik een oude broek stand-by liggen en heb ik kreten als 'het enige recht van mij is het aanrecht' of 'ik ben lui en zit liever de hele dag op social-media' al klaar op mijn tong liggen.
Soms heb je van de weken die lijken alsof je een rit in een loopingbaan maakt. Je stapt in en bent eigenlijk nog bezig goed in de stoel te gaan zitten als de rit al begint en die rit gaat sneller en harder dan verwacht en invloed om de richting te bepalen ontbreekt. De rit begon afgelopen maandag toen de deurbel ging en de chauffeuse mij meedeelde dat ze op het punt stond mijn oudste zoon niet meer mee te nemen omdat hij zich in de taxibus niet gedraagt. Ik luisterde naar haar verhaal en begreep haar volledig. Het punt is gekomen dat men oudste ziet als een jong volwassene waarbij zijn ODD-gedrag niet meer wordt geaccepteerd. Net voor de herfstvakantie begon een deel van de rit al toen de leerkracht van oudste (Speciaal Onderwijs) mij het signaal gaf dat als hij geen ander gedrag laat zien de komende maanden, ze hem niet laten doorstromen naar de bovenbouw en hij van school moet wisselen. Het complexe of ook wel eenvoudige hierbij is dat het bij oudste niet een kwestie van niet-willen is maar van niet-kunnen. Hij kan het NIET. In de taxibus en op school wordt hij ‘gedwongen’ zich aan regels en opdrachten te houden die niet bij hem passen; hij wordt als het ware overvraagt en uit zich daardoor heftig middels vloeken en schelden. Eigenlijk zou het heel eenvoudig kunnen zijn, namelijk hem in een nog kleinere setting te onderwijzen in alleen de exacte vakken. Helaas bestaat de complexiteit eruit dat er geen maatwerk in deze vorm mogelijk is. De rit was pas halverwege toen mijn dochter aangeslagen thuis kwam omdat ze, zoals de leerkracht het zelf noemt een ‘terror-SO’ heeft gehad waardoor een paar dagen voor het einde van de rapportperiode haar ruim voldoende voor Nederlands naar een onvoldoende is gekelderd. Een terror-SO is onder grote tijdsdruk (2 ½ minuten) de tijden in 15 zinnen goed vervoegen en omdat mijn dochter dyslexie heeft, kreeg zij 30 seconden extra. Oftewel 180 seconden voor 15 zinnen, dat is 12 seconden per zin om te lezen, te analyseren en het werkwoord in de juiste vervoeging op te schrijven. Onmiddellijk moest ik aan onderstaande tekening denken die precies weergeeft hoe het onderwijs helaas werkt. De rit is nog niet ten einde want ook al rijden de karretjes van de loopingbaan over een vaste rails zo ga ik toch proberen er wat extra bochten in te maken!
.....is de dag er dat de basisschooltijd achter mij ligt. Nog net niet helemaal want op mijn keukentafel liggen nog een paar schoollades die schoongemaakt moeten worden en er wacht een musical om gehoord te worden maar daarna zeg ik gedag tegen traktaties en kinderfeestjes, het rijouderschap, de begeleiding van uitstapjes, de poetsbeurten en andere dingen waarvan een beroep op me werd gedaan. Waren het ooit de poepluiers waarvan ik dacht dat er nooit een einde aan zou komen zo is het nu de basisschooltijd en mag ik er langzaam aan wennen dat er een dag komt dat mijn kinderen een eigen weg gaan. Gelukkig wil de oudste (ODD-er) thuis blijven wonen en hoef ik niet bang zijn dat het 'empty nest syndrome' mij te pakken krijgt. Gamen (snel internet) en eten zijn de twee basisbehoeften van hem dus waarom zou je hotel mama willen verlaten? Oudste heeft 'gelukkig' geen toekomstdromen, geen ambities, geen kleine doelen.....oudste leeft per dag en het liefste tot diep in de nacht. Hij leeft in zijn eigen universum, hij is zijn eigen universum waarin niets hoeft of moet en waarin hij eindeloos mag schelden. Gelukkig wil hij thuis blijven wonen. Waar ik vroeger nog dacht 'het komt allemaal goed' zie ik nu steeds duidelijker de contouren van 'het komt allemaal anders'. Dat het vaak anders komt dan vooraf gedacht is wel de rode draad in mijn leven. Toen ik jong was leidde dit weleens tot teleurstellingen, frustraties en verdriet. Later besefte ik dat het 'anders' er juist voor had gezorgd dat ik 'andere' keuzes heb moeten maken die mij ook ergens 'anders' gebracht hebben. Dankzij 'andere' keuzes doe ik 'ander' werk, heb ik 'andere' opleidingen gevolgd, heb ik 'andere' kinderen en vrienden en heb ik in een 'ander' land een huis gekocht. Anders betekent persoonlijke groei en nieuwe uitdagingen!
Toen ik in 1991 voor het eerst in Frankrijk kwam voelde ik meteen de connectie met dit land en kwam er een soort oerinstinct naar boven dat ik daar thuis hoorde. Frankrijk is 'laissez-faire', ik ben 'laissez-faire'. Ongeveer een jaar geleden heb ik huizen in Duitsland bekeken want qua taal zou het een stuk makkelijker voor mij zijn, daarnaast liggen daar mijn roots. Ondanks dat een van de objecten een schitterende ligging had, bleef mijn gevoel mij ingeven dat mijn toekomst elders ligt. Ruim een week geleden heb ik in Frankrijk het koopcontract (het voornemen) ondertekend en ben ik aansluitend met de huidige eigenaren naar het huis gereden en hebben wij gezamenlijk heerlijk twee uur in de zon op het terras gezeten en gekletst. De communicatie ging zeer soepel omdat de verkopers uit Duitsland komen. Het huis had ik op een Franse site gevonden maar toen de makelaar bij de eerste bezichtiging de luiken open deed en aan de voordeur een bord 'Willkommen' hing, gaf mij dit een fijn gevoel. De verkoper is ook een grote natuurliefhebber en hij kon mij in detail vertellen welke vogels, slangen, vlinders en andere dieren rondom het huis te vinden zijn. Hij had het huis in 2010 gekocht omdat hij voor een deel dezelfde droom had als ik......had....want sinds een jaar zit hij in een rolstoel. Tussen het huis en de waterpartij loopt een wandelpad (openbare zandweg) en net nadat de verkopers hadden verteld dat in al die jaren dat zij er zijn geweest amper iemand voorbij is gekomen, klinkt er vanuit het pad naast/onder ons 'bonjour en passeert een Franse wandelaar mijn toekomstig huis.
Soms vallen alle puzzelstukjes in elkaar en kan het snel gaan. Ondanks het zeer grijze en natte weer die dag voelde de eerste bezichtiging meteen heel erg goed aan. Bij thuiskomst heb ik alle plus- en minpunten en argumenten om het wel of niet te doen op een rijtje gezet en besloten een afspraak te maken voor een tweede bezichtiging. Deze keer was het schitterend lenteweer en werd ik bij het uitstappen uit de auto begroet door diverse exemplaren van een zeer zeldzame vlindersoort. Op weg naar huis wist ik het: dit wordt mijn huis, mijn levensgeluk! En zo geschiedde, na een korte onderhandeling heb ik een huis in Frankrijk gekocht.....midden in de natuur, met een meertje, twee terrassen op het zuiden, 4 slaapkamers en het hoeft niet gerestaureerd te worden. Klussen zijn er zat want de basiskleur binnen en buiten het huis is donkerbruin en als iets niet mijn lievelingskleur is dan is het donkerbruin. Naast verven zijn er ook nog wat grotere klussen dus als er mensen zijn die toe zijn aan rust en die graag met de handen willen en kunnen werken mogen zich altijd bij mij melden (zie contactformulier) voor meer informatie. Heel veel zaken moeten nog geregeld worden en op mij staat nog een grote uitdaging te wachten....namelijk de Franse taal. Maar, Rome ne s'est pas faite en un jour!
Dus voorlopig droom en plan ik nog in het Nederlands. Vijftien jaar geleden was ik hoogzwanger van mijn oudste zoon (autisme) en erg nieuwsgierig wat mij als aanstaande moeder te wachten zou staan. In mijn hoofd had ik ideeën over hoe ik mijn kind (later kinderen) zou opvoeden; mijn ideeën waren enigszins vertroebeld door een soort ideaaldroombeeld. Ik ging er namelijk vanuit dat ik 'engeltjes' zou krijgen die makkelijk in de omgang zouden zijn en vooral goed zouden luisteren. Als je mij vijftien jaar geleden gevraagd zou hebben wat autisme is had ik waarschijnlijk als anwoord gegeven 'zoals Dustin Hoffman in de film Rain Man'. Laat staan dat ik een idee had wat ASS, PDD-NOS of ODD betekent. Als je mij vijftien jaar geleden in een glazen bol had laten zien hoe mijn leven er vijftien jaar later uit zou zien had ik het simpelweg niet geloofd! Het is maar goed dat het anders komt dan dat je vooraf denkt! Mijn oudste zoon is namelijk 'anders' dan andere kinderen. In het kort kom zijn 'anders' zijn erop neer dat hij zeer moeilijk is in de opvoeding, een antipathie (verzet) heeft voor alles wat 'moet', niet in staat is zijn gedrag aan te passen/te veranderen, verbaal zeer agressief is en geen vrienden heeft. Tel hierbij nog de pubertijd op en het feest is compleet! In vaktermen is bij hem sprake van ODD (Oppositional Defiant Disorder). Mijn ODD-er zoekt elke dag grenzen op en is een kanjer in grove scheldpartijen en kwetsen. Elke dag is een nieuwe zoektocht van wat laat je toe om niet continue strijd en oorlog in huis te hebben en wat is niet acceptabel. Des te ouder hij wordt des te heftiger scheldt hij. Daarnaast is hij extreem aan het puberen en is zijn motivatie om voor iets anders dan gamen zijn bed uit te komen naar een nulpunt gezakt. Het liefste zou hij niet meer naar school gaan. Nog wordt hij elke ochtend gewekt, nog wordt hij uit bed gedrillt, nog wordt hij aangespoort om op tijd te eten, zich aan te kleden, zijn tas te pakken, klaar te staan. Nog stuur ik hem naar de douche (als hij al ruim een week niet meer heeft gedoucht), nog bemoei ik mij af en toe met zijn huiswerk als weer een 1 heeft gekregen voor het niet inleveren van een opdracht, nog bemoei ik mij met hem....nog. Binnenkort wordt mijn ODD-er vijftien en de enige toekomstdroom die hij heeft is een nieuwe game PC. Ik ben erg benieuwd naar de komende vijftien jaren.....wat als ik nu een glazen bol had....zou ik geloven wat ik te zien zou krijgen?
Eind vorig jaar mocht ik van mijn werkgever een kerstcadeau uitzoeken. Omdat ik geen behoefte heb aan nieuwe spullen en de goede doelen niet 'mijn' goede doelen waren heb ik op dat moment niets gekozen. Pas bij de laatste aanmaning heb ik nog een keer het aanbod bekeken en een nieuwe weegschaal besteld (mijn oude was namelijk kapot gegaan). De nieuwe weegschaal werd binnen een paar dagen bezorgd en nog in de verpakking heb ik deze 'ergens' neergezet. Pas maanden later, na mijn terugkomst eind juni uit Zuid-Frankrijk, heb ik de weegschaal uitgepakt. Aanleiding was mijn behoefte om mijn eetpatroon te wijzigen en nog gezonder te gaan eten en ik wilde weten wat een ander eetpatroon met mij en mijn gewicht zou doen. Vol ongeloof staarde ik naar de cijfers die op de nieuwe weegschaal verschenen....ik wist het natuurlijk wel maar wilde het liever niet weten. De schok was groot maar tevens DE motivatie om de dag erop aan de slag te gaan. Ik had me al vaker voorgenomen geen producten meer te nuttigen met (veel) toegevoegde suiker omdat ik merkte dat ik kort daarna bruiste van de energie maar wat later een diepe dip/energielek kreeg. Ik was op zoek naar een evenwichtige energiebalans gedurende de dag. Brood, pasta, aardappelen en suikerhoudende producten (behalve fruit en honing) behoren sinds 1 juli jl. niet meer tot mijn eetpatroon. De eerste twee weken waren heel erg wennen want ook ik ben iemand van de gewoontes en zeker als je weinig tijd hebt is snelle (ongezonde) hap makkelijk. Ontbijten deed ik vroeger niet en brood mee naar het werk was lekker makkelijk. Daarnaast vond ik het erg moeilijk om 's avonds na het avondeten niet iets lekkers te pakken.....soms smolt het water letterlijk in mijn mond als ik zag dat er chocolade, gebak, koekjes of iets anders aanwezig was. Elke ochtend neem ik nu de tijd om te ontbijten en elke ochtend neem ik na het ontbijt de tijd om groente en fruit te wassen/snijden, mijn bakje noten aan te vullen en wat hartig eten van de dag ervoor in te pakken. In de keuken ben ik erg creatief geworden wat groentes en anders koken (koolhydraatarm) betreft.....er is een wereld voor me open gegaan....een pizzabodem maak ik tegenwoordig uit bloemkool in plaats van bloem. Na twee weken zonder toegevoegde suikers had ik lichte hoofdpijn, ik merkte dat er iets was veranderd. Wat dat 'iets' precies was merkte ik al snel tijdens de vakantie in Zuid-Duitsland toen ik geconfronteerd werd met Duits gebak en ijsbekers. Er gebeurde helemaal niets.....mijn brein gaf geen enkel signaal af dat dit lekker is of dat ik dit ook graag zou willen hebben.....ik keek ernaar en dat was het ook. Eten heeft voor mij en mijn lichaam een andere betekenis gekregen.....boodschappen doen ook!
De eerste keren stond ik lang ik de supermarkt te lezen en bleek dat sommige producten niet zonder toegevoegde suikers te verkrijgen waren.....dan wordt het kiezen voor de minste suiker. Sindsdien ik geen bergen suiker, brood, pasta en aardappelen consumeer voel ik me veel fitter, slaap ik nog veel beter dan dat ik al deed en merk ik dat mijn geheugenfunctie behoorlijk is verbeterd. Moest ik eerst bijna alles opschrijven zo onthou ik nu makkelijker afspraken en dingen die ik moet doen.....ik heb (bijna) geen post-its meer nodig! Ik zou het bijna vergeten te vermelden maar afvallen doe je er ook van. Mijn zoektochten waarover ik in mijn vorige blog schreef hebben deels vruchten afgeworpen en deels ben ik nog zoekende. Na diverse afspraken met makelaars in verschillende landen ben ik er nog niet uit in welk land ik mij zou willen settelen. De objecten die ik heb bekeken hadden allemaal potentie en over een object heb ik lang getwijfeld omdat het een super mooie ligging had. Echter had het teveel gebouwen die ‘opgeknapt’ moesten worden. En zo blijken termen als ‘opknappen’ en ‘klussen’ vage begrippen te zijn die voor een potentiële koper aantrekkelijker klinken dan ‘saneren’. Ook heb ik de afgelopen maanden geleerd er vooral op te letten wat door de makelaar NIET vermeld wordt. Na een lange dag rijden naar/door Frankrijk kwam ik erachter dat de niet genoemde septic tank (soort riolering) er ook niet was. Wel kreeg je als nieuwe eigenaar de verplichting deze binnen 2 jaar na aankoop object aan te (laten) leggen. Aan het idee dat ik de eerste twee jaar een groot deel van mijn vakantiedagen onder de pannen zou zijn kon ik nog enigszins wennen, aan het feit dat een deel van de tuin anno 2016 nog riolering is (de afvoerpijpen van de WC’s, keuken en bijkeuken liepen zo de tuin in) echter niet. De zoektocht naar ‘passend’ vervolgonderwijs voor mijn jongste zoon is nog in volle gang. Na veel duwen en trekken is er budget toegekend om extra begeleiding rondom dit vraagstuk in te zetten. Echter, veel keuze in scholen is er niet en voor een toelating naar het speciale onderwijs hebben de toelatingscommissies de Berlijnse Muur herbouwd. Pas als je als kind op het reguliere vervolgonderwijs helemaal vastloopt (lees, je dus niet meer naar school kunt en/of gaat en beschadigingen hebt opgelopen) is er eventueel instroom mogelijk. Ik schreef er al eerder over (Ieder kind is uniek) maar desondanks blijf ik me opnieuw verbazen over het feit dat je als ouder geen of weinig inspraak hebt in dit proces. Bij vlagen voel ik me machteloos omdat ik afhankelijk ben van anderen…..anderen die beslissingen nemen waarbij minder naar de specifieke behoeften van het kind wordt gekeken maar naar regels en betaalbaarheid. Sinds 1 juli jl. heb ik een ‘nieuwe’ zoektocht namelijk nog gezonder eten (ik eet al geruime tijd geen vlees meer) door alleen nog maar levensmiddelen te kopen/gebruiken zonder toegevoegde suiker(s). Ook deze zoektocht verloopt niet helemaal naar wens maar daarover zal ik in mijn volgend blog meer schrijven.
|
NIEUWSRegelmatig zal dit blog bijgewerkt worden met nieuwsfeiten rondom mijn plannen, opvoeding, gedragstherapieën, coaching, autisme, natuur, burn-out, perfectionisme, talenten, lichaam, geest, voeding, beweging, angsten, persoonlijke kracht, spiegelen, innerlijke rust, balans, stress, blinde vlek, belemmeringen, ontspanning, ervaringen rondom mijn kinderen en nog veel meer....... Archives
February 2019
Categories
All
|